Hoe kom je aan inspiratie voor je fotografie?

dinsdag 6 november 2018


fine art autumn portrait of a child and a teddy bear holding a red balloon during sunset by Willie Kers

"Waar komt jouw inspiratie vandaan?"
Dat is een vraag die ik vaak stel aan mijn cursisten.
Regelmatig krijg ik dan een hele reeks fotografen te horen die hen inspireert tot het maken van foto's. Nog vaker zit daar meteen een hele dosis “frustratie” aan vast omdat ze zelf vinden dat ze het niveau van die fotograaf "nooit" zullen bereiken. Of omdat ze zelf ook zo zouden willen kijken als de fotograaf van hun inspiratie. En hoe demotiverend is dat! Dan wordt uiteindelijk je inspiratie je grote irritatie. En daarmee haal je jezelf direct naar beneden. 

Zal ik eens wat verrassends zeggen? Je zal ook nooit dat niveau van die andere fotograaf bereiken! Want iedereen kijkt anders! En dat je anders kijkt komt omdat wij allemaal een totaal andere levenservaring en levensloop hebben. Iedereen ziet de wereld  gebaseerd op zijn of haar eigen ervaringen, opvoeding, avonturen en verwachtingen. 

Als je aan mij vraagt waar mijn inspiratie vandaan komt, zal ik je helaas geen fotograaf kunnen opnoemen. Oh, ik bewonder er genoeg om hun ideeën, kennis of technieken. Bewondering voor iemand is in mijn ogen namelijk totaal iets anders dan inspiratie. Bewondering daagt mij over het algemeen alleen maar uit om meer te leren. Want mijn honger naar kennis en nog meer leren is enorm groot! En bewondering staat voor mij gelijk aan respect voor de kennis en het vakmanschap van de ander. 
Maar inspiratie door het kijken naar foto’s van andere fotografen? dat krijg ik niet er niet van. 

Waar krijg ik dan wel inspiratie van? Nou, vooral van niets “nuttigs” doen. Want niets nuttigs doen is voor mij iets doen. En wat doe ik dan als ik “niets” doe? Behalve mijn verstand op nul zetten en een beetje dom voor mij uitstaren? Nou, bijvoorbeeld muziek luisteren. Een beetje Netflixen. Rondjes lopen door het bos. Musea bezoeken en naar schilderijen kijken van onze meesters. Of een boek lezen. En dan het liefst een kinderboek. Want daar staat mij toch een wijsheid in! En daar kan ik ontzettend veel van leren! 

Neem bijvoorbeeld Roald Dahl! Wat een wijsheid zit daar in! Als je tussen de regels doorleest, dan vind je zulke eenvoudige levenslessen. En in zulke simpele woorden.. Daar krijg ik in elk geval meteen inspiratie van. Want de “levenslessen” worden namelijk in prachtige verhalen beeldend samengevat. En door het lezen kan ik daar mijn eigen plaatjes bij maken in mijn hoofd! 

Afgelopen zaterdag ben ik samen met mijn dochter Gwynn wat verhalen gaan lezen van de, in mijn ogen de grootste filosoof allertijden: Winnie the Pooh! 

Hoe simpel deze kleine beer denkt over het leven en hoe eenvoudig hij het verwoort en beeldend maakt.. Daar kun je gewoon "niets" tegen in brengen! En zijn verhalen inspireren mij weer tot het maken van “plaatjes” in mijn hoofd. En die plaatjes zet ik dan weer in om in foto’s. Dat is voor mij inspiratie!

Als je iets wilt leren is het handig om meerdere zintuigen te gebruiken. Dan blijft het beter hangen en wordt het “muscle memory." 
Dus de uitspraken van Winnie the Pooh schrijf ik op, zeg ik hard op, herhaal ik in mijn hoofd en ik werk met mijn camera het plaatje in mijn hoofd uit. En op dat moment merk ik dat de wijze woorden van deze kleine beer ook echt gaan leven in mijn gedachten. 

De quote die bij het lezen van zijn avonturen de afgelopen dagen het meest is blijven hangen is de volgende: 

“'Nobody can be uncheered with a balloon!” 

Zo simpel maar zo waar! 
Ik heb nog nooit iemand chagrijnig zien kijken naar een ballon! En die zin zorgde weer voor heel veel avonturen, overdenkingen én inspiratie in mijn hoofd :)

Wat ik eigenlijk wil zeggen, probeer eens verder te kijken dan alleen je inspiratie bij andere fotografen vandaan te halen via Social Media. Kunst uit zich op zoveel verschillende manieren. Van een chefkok die met veel passie het mooiste bord opmaakt de heerlijkste gerechten. Tot aan de muzikant die de mooiste melodie en tekst weet te schrijven dat het je raakt tot in het diepste van je ziel. Laat dat je inspiratie zijn! Want juist door niet alleen je ogen te gebruiken maar ook vooral je andere zintuigen, ga je zelf plaatjes in je hoofd maken. Komen mooie herinneringen naar boven. En ben je misschien alleen al door de geur van vers gebakken brood weer terug in je jeugd! En hierdoor ontstaan de mooiste momenten en Ideeën . En die ideeën zijn helemaal alleen van jou. En die inspiratie maakt jouw tot wie jij bent! En hoe jij de wereld ziet! En dat maakt jouw foto's uniek!


“Life is like a balloon. If you never let yourself go, you will never know how far you can rise!”

canon color portrait of a child running through the field with a balloon in her hands by Willie Kers

Waarom ik nooit geen chocolade meer in huis haal

woensdag 10 oktober 2018

portrait of a large labrador dog standing in an autumn forest during sunset by wille kers

Deze foto is heel bijzonder voor mij. Ook al lijkt het gewoon een van een grote hond. Dit is namelijk mijn hond. En het had niet veel gescheeld of ik had deze foto niet meer van hem kunnen maken.. Wat was er namelijk aan de hand? Nou, dat zal ik je vertellen..

Het was een doodgewone maandagochtend. En zoals altijd op een doordeweekse dag als de kids allemaal naar school gaan en manlief naar het werk, was ik ondertussen even de was aan het verzamelen zodat de wasmachine weer zijn dagelijkse plicht kon doen. 
Toen ik half op de trap stond om naar beneden te gaan hoorde ik plotseling een gil van Gwynn! En daarna riep ze heel hard “Mama, kom snel naar beneden!” “Het gaat niet goed met Donny!”
Binnen een mum van tijd was ik beneden en daar zag ik onze groot vriend, al brakend, door de kamer sjouwen. Ik zal proberen niet in details treden maar laten we het erop houden dat onze witte houten vloer veranderd was in een grote donkerbruine, kleverige en zoet ruikende massa met hier en daar wat goud- en zilverkleurige slierten met een snufje rood, blauw en groen (Sorry, ik kan het helaas niet anders omschrijven). Gwynn stond te trillen op haar benen en mijn man, die ondertussen ook op het gegil was afgekomen, trok net als ik.. een beetje wit weg. 
En terwijl mijn man begon met de kleverige drap op te ruimen (wat een lieverd, hé), hield ik mij bezig met Donny en Gwynn.

Ondertussen begon ik de geur te herkennen en begreep ik ook meteen waar die gezellige kleurtjes vandaan kwamen in de grote plakken creatief overgeefsel. Ik had namelijk als cadeau een hele stapel Tony Chocolonely repen gekregen. En de kleurtjes leken verdacht veel op de verpakking van deze chocoladerepen! Hoe onze hond het gedaan heeft is mij nog steeds een raadsel maar op de één of andere manier heeft hij onze snoepkast open gekregen en de hele inhoud hiervan, waaronder 1 hele rol Chocoprins, een chocoladeletter, een pak bosvruchten Liga én 6 repen Tony Chocolonely waaronder 3 pure, naar binnen gewerkt. Inclusief verpakking! Blijkbaar heeft ie het niet eens geproefd maar gewoon alles naar binnen geschrokt uit angst om betrapt te worden. Anders was het er niet met verpakking en al uit gekomen! Nou ja, niet alles kwam eruit want het was maar liefst anderhalve kilo aan chocolade wat ineens verdwenen was!

De schrik sloeg mij om het hart. Want chocolade, en dan met name puur, is enorm giftig voor een hond! Al door een kleine hoeveelheid pure chocolade kan een hond overlijden. 

Nu ben ik iemand die eerst handelt en doet voordat ik tot mij door laat dringen wat er eigenlijk aan de hand is. Mijn eerste prioriteit was om Gwynn rustig te houden en naar school te krijgen zodat ik de focus volledig op Donny kon leggen. Gelukkig was het ondertussen voor haar tijd om te vertrekken en binnen 5 minuten zat zij op de fiets naar school. Vervolgens heb ik de dienstdoende dierenarts gebeld en zijn mijn man (die direct vrij had genomen van zijn werk) en ik met Donny naar de dierenarts gegaan. 

In de eerste instantie leek het mee te vallen. Tja, het is ook een hond van 54 kilo dus die kan wel tegen een stootje zou je denken. Maar toen de dierenarts naar zijn hart luisterde en ook hij iets witter werd dan normaal, besloot hij toch maar om hem daar te houden. Zijn hartslag was onregelmatig en heel erg hoog. Donny moest aan een infuus en letterlijk liters Norit binnen no-time naar binnen werken. 

Je kunt je voorstellen dat het huilen mij echt nader stond dan het lachen. Want voor mij is Donny niet zomaar een hond. Het is een hond die ik op een hele bijzondere manier van een heel bijzonder iemand gekregen heb. Drie dagen voor het overlijden van mijn moeder… 
En al 8 jaar lang delen wij nu sinds die dag lief en leed met onze Donny.. En nu ineens kwam op zo’n moment die herinnering als een mokerslag weer binnen.  De dubbele momenten van 8 jaar geleden. Het moment van welkom heten en het moment van afscheid nemen. Want de dierenarts durfde ons niet te zeggen hoe het zou aflopen. Er is namelijk geen tegengif voor zoiets “stoms” als chocolade!

Het was stil in de auto op de weg naar huis. Zowel mijn man als ik konden geen woord meer uitbrengen. Hoe raar het klinkt, een hond is echt een onderdeel van je gezin. Die hoort er gewoon bij. Je kunt, net als bij een kind,  je niet meer voorstellen hoe het was zonder hem of haar. En dat is ook het laatste waar je aan wilt denken. Het voelt alsof ze er altijd al geweest zijn…

Thuis kon ik helemaal mijn draai niet vinden. En van narigheid ben ik voor de tweede keer die week de badkamer gaan uitsoppen om mijn gedachten te verzetten. De badkamer is nog nooit zo schoon geweest! ;) 

Ondertussen had ik de dierenartsassistente al een paar keer gesproken. Maar ook daar schoten ze  in de stress want Donny bleek ook daar een aantal keer de heerlijke bruine zoete smurrie op de vloer te hebben gelegd.. Tja, wat wil je met al die Norit! Het probleem was dat je nooit zeker kunt weten hoeveel gif het lichaam al heeft opgenomen en of de Norit überhaupt nog helpt. Ik hield het in elk geval niet meer. Ik wilde zo graag naar hem toe.. En terwijl ik mijn jas aan had om er heen te gaan, ging de telefoon. Dit keer niet de assistente maar de dierenarts zelf… 

Het was eerst even stil aan de andere kant van de lijn. Toen een diepe zucht.. En de stem van de dierenarts die zei dat het misschien verstandiger was als we even die kant opkwamen. Want het ging niet echt goed….

Wat ik daarna zag staat voorgoed in mijn geheugen gegrift: daar lag hij.. Onze Donny. Aan de hartbewaking met een hartslag van 260! Een infuus in zijn grote lompe poot, op een matje op de grond, half buiten bewustzijn. Met zijn ogen wijd open! Mijn hart brak! 
De grote schat, zoveel pijn.. en dan nog, terwijl hij mij met zijn grote bruine trouwe ogen aankeek, gewoon maar doorgaan met kwispelen! En een knor terwijl ik hem aaide over zijn grote kop. Dat was het moment dat ik brak.. De tranen rolden over mijn wangen. Ik weet dat wij ooit afscheid van elkaar moeten nemen. Maar niet nu! Daar was ik, en ik weet zeker hij ook, helemaal niet klaar voor! Dit komt veel te onverwacht! 

Na een tijdje zo gezeten te hebben, gaf de dierenarts aan dat het misschien toch verstandiger was om hem alleen te laten. Want mijn aanwezigheid zorgde ervoor dat zijn hartslag alleen maar hoger werd. Hij moest het nu echt zelf doen. En daar had hij rust voor nodig! Veel rust! Wij moesten ons erop voorbereiden dat, mocht hij de middag doorkomen, hij vanuit Apeldoorn naar Deventer moest omdat daar de kliniek zit waar ze hem ’s-nachts de adequate zorg kunnen geven. 

Eind van de middag ging de telefoon. Het leek de dierenarts het beste als Donny toch naar huis ging. De rit naar Deventer leek hem niet verstandig. En als het een aflopende zaak zou zijn, dan het liefst in zijn eigen vertrouwde omgeving. En daar waren wij het helemaal mee eens. 

De hele avond hebben wij met zijn allen Donny alleen maar aangekeken, hem geaaid, en met hem geknuffeld. We hebben weer gehuild. Want we wisten allemaal dat dit wel eens de laatste avond met hem zou kunnen zijn. 
Bah.. Wat is dit afschuwelijk! Niet alleen het verdriet dat je zelf hebt omdat je waarschijnlijk afscheid moet nemen van je hond. Maar nog meer om het verdriet in de ogen van je kinderen te zien. En te weten dat er helemaal niets is wat je kunt doen om die pijn te verzachten! De machteloosheid van “je staat erbij en je kijkt ernaar.” En dat allemaal door een paar repen stomme chocolade!!

Zelf heb ik die nacht geen oog dicht gedaan. Steeds even kijken.. luisteren of zijn hart nog klopt. En toen ik tegen de ochtend in slaap gevallen was werd ik ineens verrast door een por in mijn zij en een lik over mijn gezicht! Donny! Daar stond hij! In vol ornaat een potje blij te zijn! Alsof er niks gebeurd was! Wat was dit!? Wij konden onze ogen niet geloven. 

Toch hebben we het zekere voor het onzekere genomen en een dubbelcheck laten doen bij de dierenarts. Nu was het alleen nog wachten op de uitslagen. Na een uur kregen we het verlossende antwoord van de dierenarts: “Uw hond heeft wel een grote engel op zijn schouder gehad want hij had dit niet kunnen overleven.” “Zijn hartslag zit keurig op 100 en zijn bloed is helemaal goed!”, “Het lijkt wel een wonder!” 
Nu sprongen de tranen weer in mijn ogen. Maar deze keer van blijdschap! En stiekem bedacht ik in mijn achterhoofd wie dat Engeltje op zijn schouder geweest zou zijn.. ;)

Terugkomend op toen ik mijn verhaal begon en waarom deze foto zo belangrijk voor mij is. Dit is onze Donny, met zijn twee kromme achterpoten vanwege de operaties aan zijn pezen. Met zijn allergie voor gras en boompollen. Met zijn hele harde blaf die je aan het einde van de straat nog hoort. Met zijn lompe en onbenullige gedrag. Met zijn veel te grote lichaam voor mijn kleine Fiat 500. Met zijn niet te stillen eetlust. Maar vooral door wie hij is. Een brok van 54 kilo trouw en onvoorwaardelijke liefde.  

Lieve, gekke Donny. Ik ben zo blij dat je er nog bent! <3





Fotograferen in de stijl van Rembrandt. Van idee tot uitvoering.

woensdag 3 oktober 2018

Deventerstraat 184, 7321 CG Apeldoorn, Nederland

Fine art portraits based on the paintings of Johannes Vermeer and Rembrandt by Willie Kers Photography
Al een tijdje ben ik bezig met het zoeken naar oude schilderijlijsten. Je weet wel.. van die ouderwetse met die gouden dikke randen zoals je in musea om schilderijen ziet hangen... En die lijsten moeten natuurlijk wel voldoen aan het plaatje in mijn hoofd.. Want ik heb er een bestemming voor...

De bestemming is een serie low-key portretten van mijn kinderen in de stijl van Rembrandt en JohannesVermeer. De foto's van hen wil ik in die lijsten aan de muur hangen. 

Na een lange zoektocht langs antiekmarkten door het hele land (weer een excuus om er-op-uit te gaan  ), heb ik deze lijsten dan eindelijk gevonden. De ene lijst was iets meer gehavend dan de andere. Maar ja, wat wil je met zulke oude lijsten... Dus na het verzamelen ben ik begonnen om de lijsten op te knappen. Met een goed resultaat, al zeg ik het zelf...

Maar goed, de lijsten waren klaar.. Alleen had ik de foto's nog niet! Tenminste, niet fysiek.. In mijn hoofd was het plaatje al klaar. In de praktijk heb ik kopietjes gemaakt uit de boeken van de "Oude Meesters"; Schilderijen die mij qua gevoel en licht het meest aanspraken en voldeden aan het plaatje in mijn hoofd. Deze heb ik op mijn prikbord gehangen. 
Dit is iets wat ik vaker doe als ik een idee heb. Want zo zie ik het idee elke dag en langzaam komt dan het idee tot leven.. 
De kleding die ik nodig had voor deze serie foto's kreeg vorm in mijn hoofd. En ook de type schaduwen en gebruik van het licht. Daarna was het wachten op het juiste moment.... 
In het kader van "beter 1x goed dan 2x half bakken" wacht ik namelijk liever wat langer met het maken van de foto. Anders zit ik straks met een uitvoering aan de muur waar ik achteraf helemaal niet blij mee ben. Omdat ik dan weer van alles zie wat anders/beter had gekund.. Helemaal omdat het mijn eigen kids zijn en zij verdienen het allerbeste!  Ook qua printpapier want de foto's worden uiteraard afgedrukt op Luxe Hahnemühle Fine-Art papier. Wat dat betreft kan ik trouwens Gallery Color van harte aanbevelen!

Een paar weken geleden kwam het eerste idee tot leven met de foto van mijn jongste dochter Gwynn als "Het meisje zonder de parel". Uren heb ik het meisje met de parel van Vermeer bestudeerd. Mij over zijn werk en leven ingelezen en dit prachtige schilderij in het echt bekeken in het Mauritshuis! Een museum wat echt de moeite waard is om te bezoeken! 

Fine art portrait  based on the painting the girl with the pearl earring of Johannes Vermeer by Willie Kers Photography

De foto van mijn zoon Jenoah volgde als snel daarna, geïnspireerd op een zelfportret van Rembrandt. Vooral het kijken naar het licht- en kleurgebruik van deze meester heeft ervoor gezorgd dat mijn notitieboekje vol met aantekeningen staat. Wat een genie is Rembrandt! 

Fine art portrait based on the painting of Rembrandt van Rhijn by Willie Kers Photography

En gisteren was het tijd voor het portret van mijn oudste dochter Robin. 
Voor deze foto wilde ik perse het met de "lange" kant voor.. En in deze pose. Want dit licht is wat mij zo intrigeert. De keuze om juist de kant van het gezicht die het dichtst bij de camera is, vol in het licht te zetten. Meestal is het namelijk andersom. 

Nu was het wel een klus om die enorme bos haar van Robin te temmen.. Want die bos met krullen is zo dik, daar past geen normaal elastiekje omheen! En de haarspeldjes knappen al spontaan als je alleen al naar het haar kijkt! 

Na veel proberen zat het uiteindelijk zoals ik wilde en toen moest snel de foto gemaakt worden voor dat de haarspeldjes weer spontaan los zouden schieten. Maar het is wonder boven wonder gelukt. Het maken van mooie kapsels zit namelijk niet in mijn vingers! Daar ben ik veel te ongeduldig en te lomp voor.. Maar ik ben blij met het resultaat! 
Fine art portraits based on the paintings of Johannes Vermeer and Rembrandt by Willie Kers Photography

Nu hoef ik alleen haar portret te laten afdrukken en dan kan zij ook aan de wand naast de foto's van haar broer en zusje.. Lekker pronken in zo'n heerlijke, kitscherige antieke schilderijlijst! Want dat maakt het plaatje helemaal af.. 

Zo, en nu op naar mijn volgende project.. :)


Waarom jezelf vergelijken met een ander funest is voor je creativiteit!

dinsdag 2 oktober 2018

Comparison kills creativity

Nu de donkere dagen aankomen en het vaker regent, betrap ik mijzelf erop dat ik meer achter mijn laptop zit dan anders. Ik moet er zo aan wennen dat de zomer nu écht afgelopen is.. Het zonnetje schijnt af en toe nog wel maar als ik dan enthousiast de tuindeuren opendoe of mijn dak van mijn auto, en de kille wind ineens in mijn gezicht voel waaien, dan besef ik mij heel snel dat ik weer te enthousiast bezig was. Mijn hoofd is blijkbaar nog ergens in juli blijven steken! De tuindeuren en mijn autodak doe ik dan maar weer snel dicht.. 

In de zomer had ik zoveel wilde plannen voor de aankomende herfst. En ook zoveel energie! Maar nu de dagen steeds korter worden en de wekker gaat als het -voor mijn gevoel- nog midden in de nacht is, merk ik dat de energie en ook de ideeën een beetje op de achtergrond raken. Nou, niet de ideeën maar wel de uitvoering van mijn wilde plannen.
Maar goed, dat herken ik wel. Dit heb ik mijn hele leven al en ik weet dat ik een "soort van winterdip" heb. En dat verdwijnt ook vanzelf wel weer.. Ik moet vooral wat meer taarten dan gaan bakken of nieuwe recepten gaan uitproberen 
Wat er anno 2018 verandert is, in tegenstelling tot vroeger, is mijn computer. Vroeger was mijn bereik van de hele wereld te vinden in de bibliotheek! Nu hoef ik mijn computer maar op te starten en via internet ligt de hele wereld aan mijn voeten. Dat heeft heel veel voordelen... Er is zoveel informatie te vinden waardoor deze wereld en onze kinderen steeds wijzer worden.. Jemig, ik voel mij soms echt een domme gans als ik de wijze woorden van kinderen hoor! Toen ik jong was, was ik hoofdzakelijk bezig met mijn rolschaatsen en crossfiets. Maatschappijleer bestond voor mij uit boodschappen en klusjes doen voor de bejaarden buren! Nu zie ik mijn jongste dochter een heel essay schrijven over de plastic soep!! Wat overigens ook heel belangrijk is. En ik ben oprecht blij dat de kinderen heel erg betrokken zijn bij het goed zorgen voor onze wereld! Want zij zijn uiteindelijk toch onze toekomst! 

Het mooie voordeel van internet heeft ook een nadeel! En dat nadeel is dat je alles kunt vinden en zien! Het gras is altijd groener aan de overkant! Ik kan er verdrietig van worden als ik zie hoe, vooral de meiden, op hele jonge leeftijd al bezig zijn met hun uiterlijk, hoe ze overkomen op Instagram, en het krijgen van likes op hun nieuwe vlogs of selfies! En ook ik doe daar soms aan mee! Niet met het posten van selfies.. Daar zit niemand op te wachten.  

Maar ik betrap mijzelf erop dat ik op een sombere en regenachtige dag, mijn eigen gemaakte foto's ga vergelijken met die van een ander! Ondanks dat ik wel degelijk weet dat ik dit niet moet doen!

Als ik al die mooie foto's en ideeën voorbij zie komen, dan voel ik mijzelf soms ook zo'n loser! Dan kijk ik naar mijn eigen foto's en vind het gewoon 3x niks! Weer diezelfde portretten, weer datzelfde licht, weer diezelfde compositie... En voor ik er erg in heb, ga ik meer en meer kijken op het internet en social media naar het werk van een ander.... 
In gedachten zie ik mijzelf rondjes rennen door de de bossen, lachend en huppelend, met de camera in mijn hand, op jacht naar het licht coole foto's maken van prachtige modellen in supermooie vintage jurken. Tot ik ineens het piepje van de wasmachine hoor en mij besef dat er andere taken wachten! De dagdroom spat net als een verse zeepbel uit de wasmachine uit elkaar... 
Gelukkig ben ik staat om mijzelf een flinke trap onder mijn kont te geven en tegen mijzelf te zeggen dat ik hier direct mee moet kappen! Ik ben ik.. En ik kijk naar de wereld zoals ik wil! Wat een ander ook vindt, doet of zegt! En vergelijken is nooit een optie! Want ik weet heel goed dat dit mijn creativiteit direct naar beneden haalt! 

Als ik dat zaadje van "je bent niks en je kunt niks" aandacht geef, dan verandert het straks in een grote struik met onkruid dat ik niet meer uit mijn gedachten krijg.. En daar word ik een heel onplezierig mens van. Niet alleen voor mijzelf maar ook voor mijn omgeving! En dat weiger ik! Want ik vind dat mijn omgeving (mijn gezin dus) nooit de dupe zijn van mijn negatieve gemoedstoestand die ik zelf heb uitgelokt! Dat is echt voor mij een No-Go!
En dat is meteen de reden dat jullie soms wat minder van mij op Social Media zien als anders... Dan moet ik mijzelf even afsluiten van alles wat internet heet! Want anders ga ik het zaadje van twijfel aan mijzelf voeden.. En dat is het laatste wat ik wil! Want op deze manier help ik hetgeen wat mij maakt tot wie ik ben, gigantisch om zeep. Mijn creativiteit!

Als ik weer een tijdje "Social Medialoos" ben, ga ik mij creatief te buiten aan het bakken van taarten met behulp van mijn nieuwe keukenmachine!  Of ik duik in mijn verzameling kunstboeken, ga musea bezoeken (daar is het tenminste droog binnen) of gewoon ouderwetse spelletjes doen met mijn kids. Niet dat ik dat normaal niet doe, maar als ik voel dat het "vergelijkingsmonster" mij in zijn macht krijgt, dan doe ik het meer dan normaal.  En dan na een tijdje kom ik weer onder mijn rots vandaan. Opgeladen met nieuwe ideeën en nieuwe energie! 

Wat ik hier eigenlijk mee wil zeggen is dat ik weet dat ik hier niet de enige in ben! Heel veel creatievelingen en vooral fotografen hebben hier last van! En het zou zo jammer zijn als je het "vergelijkingsmonster" teveel aandacht gaat geven door het kijken naar wat een ander doet! 

Jij bent jij! Jij bent uniek in wat je doet! Hoe mooi is dat om te weten! Dus voel je dat je heel langzaam naar beneden wordt getrokken door dat je jezelf teveel vergelijkt met een ander? Geef jezelf dan even wat ruimte en wordt een paar dagen "Social Medialoos". De wereld draait toch wel door.. En je zal zien dat je vanzelf nieuwe ideeën en inspiratie opdoet.. Tegen mijn cursisten zeg ik altijd: "Je gaat het licht past zien als je er afstand van neemt". En dat is eigenlijk met alles zo... 
En als je dan nog niet overtuigd bent van je eigen kunnen, dan geef ik je graag als laatste de volgende quote mee om over na te denken:
quote of a flower does not compare it self

Wat is het mooiste tijdstip om te fotograferen?

donderdag 24 mei 2018

Sony A7RIII childhood portrait of a sweet little asian girl in a pink tutu dancing in the field during sunset with lensflare and a rainbow by Willie Kers

Regelmatig krijg ik deze vraag wat het beste tijdstip is om te fotograferen. Eigenlijk is elk moment goed als je weet wat het licht doet. Maar mijn favoriete tijd om op pad te gaan met mijn camera is tijdens zonsondergang. Of liever gezegd, het magische uur daarvoor. Als de wereld in een grote warme appeltaart veranderd! 
Ook krijg ik regelmatig de vraag naar aanleiding van een "zonondergangfoto" die ik geplaatst heb, hoe laat ik die gemaakt heb. Helaas kan ik daar niet zo makkelijk een antwoord opgeven. Waarom niet? Dat zal ik hieronder uitleggen. 
Canon golden hour fine art portrait of a little asian girl with jumping hair and catching sunlight by willie kers

The Golden Hour begint ongeveer een uur voor de zon opkomt of ondergaat. Dit is het moment waarop het licht het mooist is. Het is zacht, warm van kleur en geeft hele mooie sunflares. Hoe laat dit is, verschilt per land, per seizoen en zelfs per dag! En hoe dichter bij de evenaar, hoe korter het duurt! Het is dus niet gezegd dat "The golden hour" ook écht een uur duurt! 
sony A7RIII portrait of a little girl sun bathing during the golden hour by willie kers
In de winter duurt dit gouden uur het langst. Vanaf 21 juni worden de dagen tot 21 december weer korter en hoe dichter bij 21 december, hoe mooier licht je gedurende de dag hebt. Je kunt dan eigenlijk wel stellen dat de hele dag een gouden uur is! Daarom houd ik zo van de winter  En zelfs met bewolking. Want ook al hangt er een wolkendek, daarachter schijnt de zon. En die gaat ook MET bewolking zakken. Dus ook dan is het licht zachter..
Hoe dichter bij 21 juni, hoe langer de dagen worden. Dus hoe harder het licht gedurende de dag. De zon gaat veel later zakken dus het tijdstip van zonsondergang is ook later. Waar het in de winter om 15 uur 's-middags begint, kan het in de zomer pas om 22.00 uur zover zijn! 
Het tijdstip waarop het begint, kan per week wel 10 minuten verschuiven! Vandaag begint ie bijvoorbeeld om 20.44 uur en eindigt om 22.21 uur. Precies een week later begint ie om 20.53 en duurt het tot 22.32 uur! Zo snel gaat dat dus! 
Canon portrait of a little girl with long dark hair blowing bubbles during sunset in nature by Willie Kers
Om het nu precies te weten hoe laat het begint, heb ik een handige app op mijn iPhone die precies vertelt hoe laat het begint en hoe lang het duurt. Deze app heet "The Magic Hour". Maar ook via Google kun je de exacte tijdstippen vinden. 
Ondertussen kan ik door al die avonden fotograferen tijdens zonsondergang, aan de stand van de zon wel nu wel zien wanneer de magic hour begint... Het is zelfs zo erg dat ik aan de lengte van de schaduwen precies kan zeggen hoe laat het is gedurende de dag. Daarom heb ik ook nooit geen horloge om  Dus mocht ik ooit geen zin meer hebben om te fotograferen, dan kan ik altijd nog aan de slag als "weervrouw". 
Canon color image of a little girl with a hat in winter and her stuffed animal monkey during sunset by Willie Kers

Canon golden hour portrait of a little girl in a red dress dancing in the forest by Willie Kers


Canon color portrait of al little girl climbing some chopped trees in winter with a stuffed monkey in her hands by Willie Kers



Waarom fotografeer jij?

woensdag 23 mei 2018

Image of three little sisters sitting in front of a tipi and playing during sunset by Willie Kers

Hoe heerlijk is het als je gewoon relaxed je ding kunt doen en je ideeen in je hoofd kunt omzetten in beelden! In het kader van "Doe vooral waar je blij van wordt en veel energie van krijgt", had ik gisterenavond 3 supermodelletjes voor mijn lens! Want wat krijg ik hier een energie van! Dat licht, die koppies en niet te vergeten de lieve mama Samantha die geduldig aan het wachten was in het licht van de ondergaande zon. Dat is iets waar ik elke dag naar uitkijk! 

Canon color fine art portrait of two little sisters posing in front of a camera during sunset by Willie Kers

Mijn wereld wordt zo mooi als ik door mijn zoeker kijk! Het voelt dan net alsof ik weer even terug ben in mijn jeugd en allemaal mooie sprookjesboeken aan het lezen ben. Of naar de schilderijen van Monet, Vermeer en Van Gogh in het huis van mijn opa aan het kijken ben. Want daar kon ik vroeger uren in verdwalen. Die zachte kleuren en magie van het penseel en de woorden in een boek.. En de heimelijke neiging om het schilderij of het boek in te stappen en daar mooie avonturen te beleven. 
Dat is de reden dat ik fotografeer. Dan kan ik de wereld omvormen zoals ik die vroeger zag én nog steeds zie! Vol met natuur, zachte kleuren, mooi licht en onbevangen blikken op de gezichten van de kinderen die een hele mooie toekomst voor zich hebben!
Sony A7RIII portrait of a beautiful little asian girl running through the fields during sunset by Willie Kers

En wat is de reden dat jij fotografeert? Wist je dat een foto niet iets vertelt over degene voor de camera? Maar juist over degene achter de camera? Hoe jij de wereld ziet, beleeft, voelt en ervaart? Graaf maar eens in je geheugen en denk weer eens terug aan waar je vroeger als kind door gefascineerd was en je uren in kon verdwalen. En vergelijk dit dan eens met de foto's die je maakt. 
Dan zal je zien dat er eigenlijk in het diepste van je wezen helemaal niet zo veranderd is. En is dat wel zo.. dan wordt het hoog tijd om weer te gaan doen waar je gelukkig van wordt. En het kind in jezelf weer naar boven te halen. 
Image of three little sisters sitting in front of a tipi and playing with each other during sunset by Willie Kers

"And above all, watch with glittering eyes the whole world around you because the greatest secrets are always hidden in the most unlikely places. Those who don't believe in magic will never find it." 
- Roald Dahl -

Canon color portrait of three little sisters in pink dresses sitting next to each other during sunset by Willie Kers

Canon color sunset portrait running with big red and white balloons through a field of gold by Willie Kers



Wat is voor jou belangrijk als fotograaf?

Stel je eens voor dat je stopt met luisteren naar wat anderen van je vinden? En stel je eens voor wat er zou gebeuren als je begint met luisteren naar de stem die er écht toe doet; jouw stem! En stel je eens voor als je dit in daden omzet! Want er is niemand die zoveel om jouw creatieve werk geeft als jijzelf... Wordt het dan niet de hoogste tijd dat je ook wat liever voor JEZELF bent? Want jezelf vergelijken met een ander staat met stip op nummer 1 als het gaat om het om zeep helpen van je creativiteit! 
Copyright © Willie Kers Photography
Design by Fearne