Toen ik begon met fotograferen was het voor mij vaak een frustratie dat ik het "plaatje in mijn hoofd" niet kon omzetten in beeld. Ik kwam er al snel achter dat dit aan mijzelf lag. Want ik kende mijn camera en zijn mogelijkheden niet. Het plaatje was er wel alleen het ontbrak dus aan de techniek en kennis. En de drang om de plaatjes in mijn hoofd in beeld om te kunnen zetten was enorm groot. Want foto's maken die het nét niet waren of nét niet overeenkwamen met mijn visie, was voor mij gewoon geen optie. Daar werd ik alleen maar gefrustreerd van. Want mijn hoofd is pas rustig en stil als ik heb kunnen maken wat in mijn hoofd zit. Anders blijft dat als een sneeuwbal door mijn hoofd razen.
Soms ontstaan mijn visies zo snel, dat ik geen tijd heb om het uit te werken in mijn hoofd. Ik moet ze dan maar gewoon meteen vastleggen. En dat is ook een van de redenen dat ik heb leren "autorijden" met mijn camera. Ik heb mijzelf destijds letterlijk opgesloten in een donkere kamer en geleerd hoe ik blindelings de knoppen van mijn camera kan bedienen. Net zoals schakelen met een auto. Want als ik moet nadenken waar de knoppen van mijn camera zitten of moet nadenken over de instellingen, dan ben ik het moment kwijt! Vooral als ik heel snel moet werken vanwege het "plaatje in mijn hoofd".
Waar ik ook achter ben gekomen is dat een teveel aan spullen mij enorm veel ruis in mijn hoofd geeft. Want dan moet ik keuzes maken. Welke lens zal ik gebruiken? Of welke camera? Dus ook daarin ben ik mij gaan beperken. Ik heb voor mijn Canon maar 2 lenzen. Een 85mm en een 200mm. En op mijn Sony heb ik alleen analoge lenzen zoals de Lensbaby en Helios. En afhankelijk van het plaatje in mijn hoofd, gebruik ik of de één of de ander. Dit weet ik al voor ik op pad ga met mijn camera. Want de lenskeuze bepaalt mijn visie. En is die visie er niet voor ik op pad ga, dan weet ik dat ie vanzelf wel komt. Want mijn hoofd is al ingesteld op een bepaalde lens. Dus dan kijk ik automatisch ook al door deze lens zonder dat ie voor mijn oog is. Hoe minder je hebt, hoe creatiever je wordt.
Maar terug naar de visie.. Wat is jouw visie? Visie is heel persoonlijk en het mooie hiervan is dat dit helemaal niet uitmaakt. Het is wat jij ziet en hoe jij de wereld om je heen ervaart! Jouw visie is alleen zichtbaar voor jezelf. En door die visie om te zetten in kunst maak je jouw plaatjes in je hoofd tastbaar en zichtbaar voor anderen. En door aan je visie en die drang om te maken toe te geven, creëer je weer wat ruimte in je hoofd. Ruimte om weer mooie herinneringen in op te slaan en te genieten van al het moois om je heen.
Moraal van het verhaal... Leer je camera bedienen zoals je autorijdt. Dan doen je handen het werk zonder er bij na te denken en kan je hoofd zich bezig houden met wat je wilt maken en met degene die voor je camera staat. Want fotograferen van mensen gaat niet over de foto of de fotograaf, maar altijd over degene die voor je camera staat!
"Vision is the art of seeing what is invisible for others" -Jonathan Swift
Een reactie posten