Tijd is kostbaar

Het is al even geleden dat ik een nieuwe blog geplaatst heb. Laat staan dat ik überhaupt iets op Social Media gepost heb! Ik had zo'n gigantische winterdip! Nu heb ik dit elk jaar rond de donkere dagen. maar door wat tegenslagen met mijn gezondheid duurde deze dip wel heel erg lang! En dat werkt in mijn geval door in alles. Niet dat ik er depressief van word maar ik heb dan gewoon een groot gebrek aan inspiratie of puf om mijn camera te pakken. Het liefst kruip ik onder een steen of blijf ik lekker thuis en ga flink wat taarten bakken. Wat ik dus ook gedaan heb. Nou ja.. behalve onder die steen kruipen dan ;). 

Daarnaast ben ik in december 50 jaar geworden. En hoewel ik totaal geen moeite heb met ouder worden, heb ik toch wel even 3x moeten slikken bij het idee dat ik over de helft van mijn leven ben. Een rimpeltje extra vind ik geen probleem. En het feit dat ik nooit "bikiniproof" zal worden voor de rest van mijn leven.. So be it! Maar het besef dat ik nog een beperkt aantal jaren te gaan heb en het stilstaan bij wat ik de afgelopen 50 jaar gedaan heb? Het besef dat mijn kans om ooit nog een keer moeder te worden voorgoed bekeken is, valt mij toch wel zwaarder dan ik dacht. Want wat had ik graag een heel groot gezin met 6 kinderen gehad! Maar hopelijk word ik nog wel een keer oma ;) 

Terugkomend op mijn gezondheid. De uitslagen van de artsen waren niet waar ik op gehoopt had. Ik heb een erfelijke hartziekte en daarvoor kreeg ik 1x per twee weken medicatie uit het AMC toegediend. Dat medicijn krijg je in bijzondere gevallen als er geen andere mogelijkheid meer is. En helaas val ik in die categorie. Begin december bleek tijdens een controle dat het medicijn niet deed wat het moest doen. Mijn waardes waren in korte tijd verdrievoudigt. Iets wat in mijn geval cruciaal is. Want ik wil nog wel wat jaren meer mee dan alleen net de 50 jaar aantikken. Ik wil nog zoveel! En dan vooral de kleine, grote dingen! Mijn kinderen zien opgroeien, mijn kleinkinderen zien, heel lang samen genieten van al het moois van het leven met mijn lieve man, nog meer knuffelen met mijn kinderen. Lekker muziek maken met mijn vrienden. Veel verjaardagen vieren en lekker eten met mijn familie! Want dat zijn de dingen die ik belangrijk vind in mijn leven. En zij staan bij mij altijd op nummer 1. Want het meest kostbare wat ik heb is tijd. De tijd die mij gegeven is. En in mijn geval zal na alle waarschijnlijkheid mijn klokje eerder stoppen dan ik graag zou willen. 

Maar goed, de medicatie werkte dus niet afdoende. Dus nu heb ik andere medicatie gekregen. En nu krijg ik elke twee weken injecties toegediend vanuit het Radboud ziekenhuis. En de bijwerkingen zijn behoorlijk heftig. Na elke injectie ben is sowieso de volgende dag ziek. En de rest van de bijwerkingen ga ik niet eens opnoemen. Tegen de tijd dat ik mij beter voel, is het tijd voor de volgende injectie..  
Maar gelukkig ben ik positief ingesteld. En ik probeer overal een positieve draai aan te geven; als iemand met 1 been een marathon kan lopen, dan kan ik met de injecties en alle bijwerkingen nog heel veel doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt! 

Misschien kun je jezelf voorstellen dat door de uitslag van het AMC, het zien van "Sarah" in december, mijn standaard winterdip dus wat heftiger was dan voorgaande jaren. Helemaal toen het 31 december werd en de goede voornemens mij om de oren vlogen! "Goede voornemens?", "Jemig!" Die had ik helemaal niet! Want ik wist niet eens zeker of ik überhaupt genoeg tijd kreeg om die voornemens uit te kunnen voeren vanwege het niet aanslaan van de medicatie! Daarnaast is mijn ervaring dat mijn goede voornemens aan het begin van het jaar eind januari al de soep in gelopen zijn! 
Geen exclusief hongerdieet.. want dat ene extra taartje kon ik toch niet weerstaan. Niet fanatiek 3 km hardlopen elke dag! Want dat deed ik de dag erna wel omdat het nu regende!  En zo kwam ik met mijn excuses om de goede voornemens juist niet uit te voeren een heel eind! Mijn doel om elke dag een foto te maken van mijn leven en een 365 te starten werd al snel een 52 weken, 12 maanden.. en aan het eind van het jaar had ik welgeteld 3 foto's! Nou ja, iets meer dan... Maar je snapt vast mijn punt. Nee, goede voornemens maken werkt bij mij niet! Tenminste, het volhouden dan! Vooral niet als het bedoelt is om uit mijn winterdip te komen! Daar heb ik simpelweg vitamine D voor nodig! En waar vind ik die? Juist! In de zon!

Ik ben net terug van een weekje Curacao met Rita Voortman. Zij is naast een fotograaf die ik enorm bewonder ook een hele goede vriendin met wie ik uren kan praten, lachen en huilen. Elk jaar gaan we samen naar het buitenland om er op los te fotograferen zonder dat er iemand naast ons staat en zegt: "Ben je nu eindelijk klaar met die foto?" of "Wanneer gaan we nu?" Afijn.. vast wel herkenbaar.. toch? Naast de broodnodige vitamine D heb ik in Curacao heel veel na kunnen denken. Niet zo moeilijk als het 30 graden is, er een heerlijke wind waait, met mijn voeten in het witte zand op een strandstoel zit en af en toe de zee in hobbel om te gaan snorkelen om onze wonderlijke wereld onder water te bewonderen. En o ja.. vergat ik bijna het fotograferen van een prachtige zonsondergang.. dag na dag! En wat denk je... Op het strand van Curacao heb ik besloten om tóch te starten met een goed voornemen! Weliswaar een maand te laat! Maar wat maakt het uit! Ik deel zelf mijn tijd in, dus ook wanneer mijn nieuwe jaar start! 

Nu wil je vast weten wat mijn goede voornemen is? Het is iets heel simpels. Iets wat niet veel moeite gaat kosten. Maar wel tijd. En dat maakt het misschien wat moeilijker dan normaal. Ik ga elke week, of nog beter elke dag, iemand iets geven van mijn dierbaarste bezit! Iets waar ik heel zuinig op ben. Iets wat ik koester... Iets waarvan ik mij maar al te goed besef dat je hier heel zorgvuldig mee om moet gaan. Iets wat het allermooiste is wat je aan iemand kunt geven. En wat dat is? Mijn tijd! Want niemand weet hoeveel je daarvan hebt. Misschien heb ik tot morgen? Misschien volgend jaar? Of als het meezit nog 10 jaar? Hopelijk meer? 

Hoe ga ik dat dan doen? Zonder moeite..  Gewoon mensen wat extra aandacht en tijd geven. Al is het maar zomaar even iemand bellen om te vragen hoe het gaat. Van mijn part via Messenger. Of zomaar even bij iemand langsgaan. Gewoon omdat het kan... Of net iets eerder stoppen met werken om nog maar eens een extra taart te gaan bakken voor als mijn gezin thuiskomt. Tijd is kostbaar en de meest belangrijke tijd zit in de dingen waar je normaal aan voorbij loopt! De afwas staat er morgen ook nog wel. En die foto's? Die kan ik morgen ook wel bewerken. Email? Eind van de middag staat ie vast nog in mijn inbox.... 

Wil je echt iets waardevols aan iemand geven? En echt een herinnering achterlaten? Geef iemand dan je tijd! Geef je kostbare tijd aan iemand die iets voor je betekent! En vooral degene die heel dicht bij je staan! Want die sla je vaak het snelst over omdat ze juist zo dichtbij staan. De mensen die er altijd zijn en je zo snel voor lief neemt. Juist omdat ze altijd om je heen zijn en er voor je gevoel altijd al waren en altijd zullen zijn. Thuis zijn betekent namelijk niet dat je ook thuis bent! 

Hoe leuk zou het zijn als je deze week nu eens een half uurtje eerder stopt met werken of what-ever je aan het doen bent? Ga je kind dan eens onverwacht van school halen terwijl hij of zij denkt dat ie eigenlijk naar de BSO of oppas moet.  En vraag dan eens wat ze willen eten 's-avonds? Doe dan samen boodschappen en ga samen het lievelingseten koken. En kijk daarna samen op de bank een leuke film. Of ga eens onverwacht bij je ouders langs. Want ook hun tijd is beperkter dan je denkt! En vergeet dan een bosje bloemen niet. En neem vooral taart mee... Het liefst zelf gebakken. 
Waarom? Gewoon.. omdat het kan! Want weet je wat er dan gebeurt? Je geeft iemand aandacht. En alles wat je aandacht geeft groeit! En daar word je gelukkig van. En je krijgt een positieve instelling. Maar nog belangrijker.. Je maakt een herinnering die altijd blijft hangen! Want neem maar van mij aan.. je kinderen onthouden later écht niet die nieuwe gadget die je gegeven hebt omdat je jezelf eigenlijk schuldig voelde. Omdat je geen tijd had deze week om wat leuks te doen. Maar ze onthouden wél de dag dat jij eerder bij school stond en daarna samen een leuke middag hebben gehad. En je ouders onthouden wél de moeite en tijd die jij gestoken hebt in het "zomaar" bakken van een taart speciaal voor hen! 

En voor die herinnering wil ik heel graag een stuk van mijn tijd vrij maken. En dit delen met de mensen die er toe doen.. En uiteindelijk draait daar alles om; Samen de tijd van je leven hebben!

Dus mocht jouw goede voornemen inmiddels gestrand zijn, dan is mijn voornemen misschien ook wel een mooie uitdaging voor jou.. ;) 

Doe je met mij mee?