Vandaag was het weer een mooie dag om helemaal niks te doen! Een mooie wijsheid die ik van Winnie The Poeh heb geleerd. ;)
En dus tijd om terug te gaan in mijn hoofd. En om het vervolgens op te schrijven.. want als ik het uit mijn hoofd schrijf kan ik het ook beter overzien (vandaar weer dit veel te lange blog!) Maar het is vooral om mij af te vragen waarom ik iets doe? Of juist niet!
Waarom fotografeer ik eigenlijk? En waarom graag kinderen? En waarom het liefst maar 1 kind tegelijk? Tja, nu kan ik het "standaard" antwoord gaan geven dat kinderen puur en onbevangen zijn. Of omdat ik graag lekker "spontane" foto's wil maken. Maar wil niet elke fotograaf dat? Mensen op de foto zetten zoals ze zijn? Spontaan? Ik ben in elk geval nog nooit een fotograaf tegen gekomen die graag de mensen "onspontaan" op een foto wil zetten. Want wat is spontaan? Spontaan is in mijn ogen niet alleen een lach.. Want niemand lacht de hele dag! Vaker kijken we serieus. Nee, in mijn ogen is het een open gezicht en een onbegrensde nieuwsgierigheid naar het leven. De soms dromerige blik alsof er niemand meer in de buurt is. Een moment waarop je helemaal jezelf kunt zijn. De "kom maar op" blik! Die stille teruggetrokken blik van verwondering of intense passie als kinderen de wereld ontdekken zoals zij die zien. Of ergens in hun hoofd nieuwe gedachten krijgen die ze nog nooit gehad hebben. En het nieuwsgierige gevoel naar nog meer willen weten. Honger naar nog meer kennis, nog meer uitdaging of simpel weg.. De honger om alles uit hun tijd te halen die ze hebben gekregen. Zonder dat ze daarbij stilstaan!
Bij een kind bijvoorbeeld kan dit het gevoel zijn als ze voor het eerst het zand onder hun voetjes voelen wegsijpelen op het strand door het terugtrekkende water van de zee. Dat is voor hen helemaal nieuw! En dat is exact hetzelfde gevoel als toen Einstein ontdekte dat hij de relativiteitstheorie had uitgevonden! Want dat was ook voor hem nieuw! De kunst is om het gevoel wat je had toen je voor het eerst voelde hoe grasprietjes kriebelde in je gezicht, te onthouden. En dat ook vooral toe te staan bij een kind! Het zijn- of haar eigen wonderlijke wereld laten ontdekken. Helemaal geabsorbeerd door het gevoel van verwondering! De mensen om hen heen bestaan dan even niet meer. Want dit is nieuw! En dit gevoel is zo bijzonder! Vooral dat allereerste moment! Het moment dat je voor de allereerste keer de sneeuw op je tong voelt smelten. Of je voelt hoe makkelijk vers brood met een laagje boter erop tussen je vingers door glijdt. Wij zijn geneigd om te zeggen; "niet doen! Dat is vies!" Maar wie bepaalt dat? Kinderen vinden het niet vies! En snappen niet waarom dat vies is. Het is namelijk nieuw! En wat is er nu mooier dan toegeven aan je nieuwsgierigheid? Want daar word je uiteindelijk toch alleen maar wijzer van? Zelfs als je volwassen bent.
Maar wat heeft dat met mij te maken? Elke foto vertelt namelijk iets over mij!
Ik ben dat kind! Van jongs af aan ben ik al zo nieuwsgierig als de nacht. Mijn ouders heb ik soms tot waanzin gedreven met het niet zomaar een "omdat ik het zeg", voor lief te nemen. Ik wilde altijd het naatje van de kous weten. En nog steeds.. Nieuwsgierigheid zorgt ervoor dat je leerbaar blijft! Om het maar even voor mijzelf goed te praten dat ik mijn ouders, grote broers en zus, mijn leraren, mijn werkgevers en noem maar op zo getergd heb met al mijn vragen. ;)
Ik ben het kind dat urenlang kon verdwalen in de natuur. De mooiste kleuren zag. Of uren kon tekenen luisterend naar de allermooiste liedjes op mijn "Walkman". In de bibliotheek tussen de boeken zat en vooral veel te lezen over ons heelal en de natuur. En daarbij weg te dromen. Vol verbazing kon ik kijken naar de mooiste schilderijen van de oude meesters en dromen dat ik in het schilderij kon stappen. Ik was de tiener die vergat dat er mensen in de zaal waren tijdens een concert en helemaal opging in de muziek. De tiener die zomaar de trein nam naar de zee om de zon in de zee te zien zakken. En vooral gepassioneerd was door de fel oranje kleur van de zakkende zon! En daardoor vooral vaak vergat dat ik om een bepaalde tijd thuis moest zijn. Och jee, mijn ouders moeten soms echt wel in de stress hebben gezeten vroeger.. En dat in het tijdperk waar nog geen mobiele telefoon bestond!
Als iemand mij vroeg wat ik later wilde worden, dan was steevast het antwoord: "Peter Pan!" Hij had zijn eigen "Neverland". Het mooiste land ergens op een wolk waar elfjes rondvliegen en je vooral zelf kunt vliegen. En waar de hele dag de zon schijnt. En waar je de hele dag kunt doen wat je wilt.. Een plek waar je vooral niet volwassen hoefde te worden. Want volwassen zijn was niet leuk. Dan "moest" je ineens van alles.. En dat wilde ik niet! En nog steeds niet!
Ik kon helemaal in mijn eigen wereld wegkruipen. Dromen, kijken, observeren en vooral mijn nieuwsgierigheid voeden. Mijn eigen wereld ontdekken en vorm te geven. Want je eigen wereld wordt zoals jij hem ontdekt!
Terwijl ik vandaag aan het niksen ben en mijn portfolio doorloop, zie ik ineens in al de kinderen die ik gefotografeerd heb mijzelf staan! Het lijkt wel alsof ik in een spiegel van het verleden kijk. Ik fotografeer mijzelf! Mijn leven, mijn nieuwsgierigheid, mijn eigen "Neverland", mijn eigen liedjes, boeken, kleuren, licht, schilderijen... Alles waar ik als kind al verknocht aan was! Maar is zie ook de krassen op mijn ziel die ik door de jaren heen heb opgelopen. En bij elke kras zie ik een nog groter verlangen naar "Neverland" terug. Ik observeer mijzelf in de foto. Ik zie in het kind op de foto een eenling. Bijna eenzaam.. maar dan op een goede manier. Want als ik alleen was, dan kon ik pas de grootste avonturen beleven en ontdekken wat ik wilde. Zonder afleiding van iets of iemand. En vooral kon ik dan mijn avonturen beleven in het tempo zoals ik het wilde! En dat wil- en doe ik nog steeds! Alleen en ongestoord mijn eigen wereld ontdekken, mijn nieuwsgierigheid te voeden.. maar nu vanachter de camera..
Als ik ga fotograferen gebruik ik de langste lens die ik heb. De 85mm of nog liever, de 200mm. Om vooral het kind de ruimte te geven om zijn- of haar wereld te ontdekken. Ongestoord en ik ver buiten beeld en ook verloren in mijn eigen wereld. Als daarna de zoeker voor mijn oog gaat zie ik alleen het prachtigste licht en de mooiste kleuren. Mijn lens is verandert in mijn kaleidoscoop. Iets waar ik vroeger ook verknocht aan was. Ik zie ineens de kleuren van mijn favoriete schilders door mijn zoeker. En de natuur is verandert in een schilderij geschilderd met zachte en liefdevolle penseelstreken. Ik hoor geen auto's meer die voorbij razen, geen gepraat van mensen om mij heen.. Het is dan eindelijk rustig in mijn hoofd en de tijd heb ik even stil gezet. Ik ben alleen en alles is dan Zen.
En in het kind wat voor mijn camera staat ontdek ik een stukje van mijzelf.. En leer ik weer wat bij over mijzelf... Vooral om nieuwsgierig te blijven. Want van kinderen leer ik het allermeest!
Maar wat vertellen jouw foto's over jou? Ben je daar niet nieuwsgierig naar? Ik wel! :) Neem vooral eens een keer de tijd om even helemaal niks te doen. Niks doen is zo belangrijk in onze haastige 24/7 maatschappij. Ga een keer op reis in je hoofd. Al is het midden op de dag! Gewoon, omdat het kan! Ga eens kijken naar je foto's en laat je gedachten stromen. Wie ben jij? Waarom maak je foto's? En waarom zijn het juist die onderwerpen die je kiest? En waarom gebruik je een korte of juist een lange lens? Wat vertelt elke foto die jij maakt over jou? Ik kan je beloven dat je van de inzichten die je hierbij opdoet weer heel veel wijzer wordt. Dat zorgt ervoor dat je nog meer je hart gaat volgen en jezelf opnieuw blijft uitvinden en verbazen over de mogelijkheden die je in je hebt. Dan gaat er een hele nieuwe wereld voor je open. De wereld zoals jij hem ziet. Jouw wondere wereld die je helemaal zelf mag invullen met je eigen wensen en dromen. Om daarna jouw dromen nog mooier in te kleuren met je camera, de foto's af te drukken zodat jouw wondere wereld echt tot leven komt! <3
"BLESSED ARE THE CURIOUS FOR THEY SHALL HAVE ADVENTURES!"
Een reactie posten