Hoe krijg je een groep mensen scherp op de foto met een groot diafragma

zondag 15 november 2020

herfst foto van 4 kinderen en een pompoen in het bos door natuurlijk licht fotograaf willie kers uit Apeldoorn

Ik houd van dromerige achtergronden in mijn foto's. Daardoor komt het licht nog mooier tot zijn recht. En de modellen spatten dan nog meer van mijn beeld af. Daarom fotografeer ik graag met een lange lens met een groot diafragma. Want hoe langer de lens en hoe groter het diafragma, hoe meer ik de scherpte/diepte krijg die ik wil. En hierdoor oogt mijn onderwerp nog scherper. Om zo'n vaag mogelijke achtergrond te krijgen, staat mijn diafragma altijd helemaal open. Zelfs als ik een groep van 20 mensen fotografeer met de 85mm F/1.2.

Nu krijg ik vaak de vraag hoe ik met een groot diafragma de groep dan toch helemaal scherp in beeld krijg. Want "normaal" gesproken moet je daarvoor je diafragma verkleinen. Maar er is ook een andere manier. Want alles heeft te maken met techniek en naast je camera, ook goed je lens leren kennen. hoe meer je fotografeert met 1 lens, hoe beter je deze leert kennen. Dus ik wil je sowieso adviseren om met 1 lens te fotograferen en niet teveel tussen lenzen te wisselen. Zo leer je de specifieke eigenschapen en de "sweet spot" van jouw lens, kennen.


meerdere mensen op de foto scherp krijgen door natuurlijk licht fotograaf Willie Kers uit Apeldoorn

Hoe ik een grote groep fotografeer met een groot diafragma en ze toch allemaal scherp krijg? Daar geef ik je in deze blog graag een aantal tips voor. 

De grote truc is namelijk om afstand te nemen. Nu gaat de truc van afstand nemen voor bijna alles in je leven op maar ik houd het in deze blog op fotograferen ;)  

Waar je praktisch gezegd op moet letten als je een grote groep met een open diafragma fotografeert, is dat je de hele groep volledig in beeld moet hebben. Dus van top tot teen. En als je dat ziet, dan doe je zelf nog een extra stapje naar achteren. Hierdoor vergroot je namelijk het "focal plane".  Het "focal plane" is de scherpe lijn die horizontaal en verticaal over het beeld loopt. Alles en iedereen die zich in deze lijn bevindt is scherp! Dus je moet ervoor zorgen dat je onderwerpen in die lijn staan. In het onderstaande voorbeeld kun je goed zien wat de "focal plane" is bij de 200mm F2.


meer mensen fotograferen met een groot diafragma door natuurlijk licht fotograaf Willie Kers uit Apeldoorn

In de afbeelding hierboven zie je dat in het gebied waar het model staat een scherpe lijn zichtbaar is. Dit is de "focal plane." Als je in het bovenstaande voorbeeld 10 mensen exact naast elkaar zou zetten, dus op dezelfde lijn, dan zijn ze allemaal scherp. Doet er iemand een stapje naar achteren, dan valt deze persoon niet meer binnen de scherpe lijn waardoor hij of zij ook niet meer scherp is.

Stel nu dat je een groep mensen in rijen van drie opgesteld hebt. Dan is het de kunst om de focal plane te verbreden. De standaardmanier die je vaak als tip krijgt is je diafragma kleiner te maken. Vaak wordt er gezegd dat je het diafragma evenredig aan het aantal mensen op je foto moet houden. Dus bijv. 4 mensen is een diafragma van F4. Maar door het diafragma kleiner te maken wordt de achtergrond ook scherper. En dát is nu juist wat ik niet wil! Gelukkig is er nog een manier om dit wel voor elkaar te krijgen.  En dat is de manier die ik eigenlijk altijd gebruik. Ik neem namelijk zelf meer afstand van mijn onderwerpen. Oftewel, ik ga naar achteren. Want het "focal plane" verbreedt zich namelijk niet alleen door je diafragma te verkleinen maar ook door afstand te nemen van wat- of wie je gaat fotograferen! En dit betekent dat je met een open diafragma toch een grote groep mensen scherp op een foto kunt krijgen. 

Omdat de focal plane zich verbreedt als jij een paar stappen naar achteren doet, kun je in deze lijn je modellen in bijv. rijen van drie opstellen. Maar dan de grote vraag: "Waar- en vooral op wie stel je nu scherp?" Nou dat is eigenlijk heel simpel:,Je stelt scherp op het midden van de focal plane. Dus op bijv. iemand in de middelste rij. Want de scherpe lijn verbreedt zich evenredig naar voor- en naar achteren. Op deze manier krijg je dus iedereen in de foto scherp met een groot diafragma. Let hierbij er wel op dat je onderwerpen zover mogelijk van de achtergrond afstaan als je een heel dromerig effect op je achtergrond wilt hebben. Hoe verder je modellen van de achtergrond afstaan, hoe waziger deze wordt. 

Familieportret door natuurlijk licht fotografie en workshop Willie Kers uit Apeldoorn


In het bovenstaande voorbeeld (gemaakt met 200mm F/2), heb ik ongeveer 20 meter afstand van de mooie familie. Ik heb scherpgesteld op de achterste schouder van de oma in het midden. Op deze manier is zowel de rij van oma, als het jongetje op de voorgrond en de rij op de achtergrond scherp. 

TIP: Vermijd bij het positioneren van je onderwerpen in je frame met een groot diafragma, altijd de randen. Want die zijn altijd onscherp omdat je een groot diafragma gebruikt. Zet je modellen dus zoveel mogelijk in het midden van je frame.

Ik hoop dat je wat aan de bovenstaande tips hebt. Maar voor je nu vol goede moed met een hele groep mensen op pad gaat om dit uit te proberen, is het misschien handig om eerst te gaan oefenen en te kijken hoe dit met jouw lens werkt. Want nogmaals, je lens leren kennen is hierbij heel belangrijk.
Je kunt dit heel eenvoudig thuis proberen met bijvoorbeeld. een paar flesjes, potjes, eieren of wat dan ook..  Deze zet je je eerst op een lijn op tafel en dan zie je dat je ze zelfs van dichtbij allemaal met een groot diafragma scherp hebt. Als je ze daarna opstelt in rijen van 3, dus iets achter elkaar, zal je zien dat naarmate je er meer afstand van neemt, ze allemaal steeds scherper in beeld krijgt, mits je focust op het middelste flesje of ei.

Lukt het niet meteen, blijf dan vooral oefenen. Want hoe meer je dit oefent, hoe beter je jouw lens leert kennen en hoe sneller dit gaat. 

Heel veel succes! 

Natuurlijk licht foto van een moeder met haar kinderen in een herfstbos door natuurlijk licht fotograaf en coach Willie Kers uit Apeldoorn

foto van een jongetje die appels plukt in een herfstbos tijdens een workshop van natuurlijk licht fotograaf Willie Kers uit Apeldoorn



Little kids, big adventures

zondag 1 november 2020

 

Canon EOS R6 portret van een meisje met een papieren bootje bij het water met een gele regenjas van de Hema aan


Ik zit te bedenken wat ik eens zal vertellen. Maar er schiet mij helemaal niets te binnen. Ik kan wel gaan vertellen hoe mooi het bos is met de rode en goudgele bladeren. Of hoe leuk de herfstvakantie was. Of hoe heerlijk het is dat we een uurtje langer in bed hebben kunnen liggen omdat de wintertijd is ingegaan? Of dat ik weer teveel taart heb gegeten van de week.. Tja.. Ik kan van alles vertellen. Maar eigenlijk heb ik weinig zinvols te melden. En dat hoeft ook niet. De laatste tijd komt er al genoeg "zinnigs" binnen. Zoveel dat ik er soms helemaal kriegel van word. En dat is een van de redenen waarom ik behoorlijk op de rem getrapt hebt met Social Media. Veel te veel prikkels en veel te veel meningen. Ik heb niet vaak een mening. Alles wat ik hoor, zie of lees, daar heeft wel iemand een punt. En alles is al 10x gezegd. Dan hoeft mijn mening daar niet nog een keer bij. Zonde van mijn energie. En zonde van mijn kostbare tijd.

En dat vind ik eigenlijk wel fijn. Want die tijd besteed ik liever aan dingen waar ik echt plezier uit haal. Dus laat mij voorlopig maar even heerlijk in mijn eigen bubbel zitten. Gezellige taarten bakken, lekker koken voor mijn gezin.. Of een beetje dom op de bank zitten en voor mij uit staren, hossen door de bossen, stomme grapjes uithalen met mijn kinderen en lekker rond lopen met mijn camera. 

Laat mij maar mijn eigen avonturen maken van de wereld hoe ik deze graag zie. En van wie kan ik dit nu beter leren dan van kinderen? Want zij zien de wereld als een groot speelveld. Een wereld waar alles kan. En waar heel veel ruimte is voor nieuwe avonturen. En die avonturen beleef ik heel graag met hen mee..
Little kids, big adventures.

Wel of niet Photoshoppen?

zondag 4 oktober 2020

Apeldoorn, Nederland

Regelmatig krijg ik de vraag welk filter ik gebruik in mijn foto’s. Of ik hoor “Ja, maar jouw foto’s zijn dik gephotoshopped!” Vaak reageer ik er maar niet op. Want ik vind dat ik helemaal zelf moet weten wat ik met mijn foto’s doe. Al fotografeer ik een paars vlak met een oranje stip erin en voeg daar een blauw schaap aan toe, dan is dat mijn idee en mijn visie. Het hoeft namelijk niet mooi gevonden te worden, zolang ik er maar blij van word en het mooi vind! Maar heel soms vind ik het jammer dat er in de fotografiewereld steeds vaker gedacht wordt dat fotograferen meer draait om photoshop dan om het daadwerkelijk de foto maken. En dat je bijna voelt dat je op het matje geroepen wordt om verantwoording af te leggen dat je nabewerkt. En dat het eigenlijk onmogelijk is om een goede foto direct uit je camera te krijgen. Ik zou er bijna een “imposter syndrome” van krijgen.


De kick van het fotograferen ligt voor mij persoonlijk in het vangen van het licht op het juiste moment. Die regenboog aan kleuren en gradaties in licht maakt mijn hoofd rustig. En daar word ik blij van.  Als ik diezelfde kick zou krijgen met nabewerken, dan was ik wel grafisch designer geworden in plaats van rond te lopen met mijn camera, toch? En dat is nu ook precies de reden waarom ik fotografiecursussen geef. Om te laten zien dat je écht wel een goede foto zonder filters, toeters of bellen direct uit je camera kunt krijgen. En om te laten zien waarom dat zo’n enorme kick geeft. Ik maak zo belachelijk veel foto’s. En met bijna 70% van die foto’s doe ik helemaal niets. Die blijven op mijn harde schijf staan of ze gaan de prullenbak in. Want het ging mij in de eerste plaats om die kick van het licht te vangen. Door mijn zoeker ziet de wereld er namelijk mooier uit. Precies zoals ik haar wil zien! 


Laat ik voorop stellen dat ik helemaal niets heb tegen Photoshop en/of Lightroom. Het is in mijn ogen een verlengde van de kunstenaar om zijn of haar visie nog meer duidelijk te maken en de puntjes op de “I” te zetten. De digitale kwast van de fotograaf. Om het plaatje wat in zijn of haar hoofd zit tot leven te laten komen. En als het nodig is om dan flink te Photoshoppen, dan zie heb ik daar totaal geen probleem mee. Ik zie soms foto’s voorbij komen waarvan ik weet dat ze flink bewerkt zijn. Maar wat boeit dat? Ademloos kan ik naar zo’n foto kijken. Want ik zie het geheel, voel het verhaal wat de fotograaf wil vertellen. En daar gaat het om. Om het eindresultaat. Het idee wat erachter zit! En dat heet kunst! 


Natuurlijk kan ik met Photoshop en Lightroom overweg. Dat zal ook wel moeten want ik fotografeer in RAW. En dus zal er wat omgezet moeten worden om überhaupt de foto’s af te kunnen drukken of online te laten zien. Soms is het heerlijk om achter mijn iMac te kruipen en de ideetjes in mijn hoofd verder in de nabewerking tot leven te laten komen. Een tijdje terug heb ik foto’s gemaakt van mijn dochter die een giraf aan het knuffelen was. Dat idee ontstond spontaan na het lezen van een boek. En dat wilde ik graag uitwerken. Maar ja, ik trek natuurlijk niet even snel een giraf uit de schuur. Dus in de dierentuin heb ik een giraf gefotografeerd. En later heb ik de giraf met behulp van Photoshop in de foto geplaatst. Mijn dochter blij en ik blij. 

Maar hoe heerlijk is het dat je anno 2020 al je dromen letterlijk tot leven kunt laten komen met behulp van Photoshop? En hoe fijn is het om deel te kunnen uit maken van de droom van iemand anders? Dat je door het zien van een foto mee mag kijken in het hoofd van een kunstenaar. Net zoals het kijken naar de films van nu! Want je denkt toch niet echt dat Harry Potter daadwerkelijk op een bezemsteel kan vliegen achter een snaai aan? Jawel, ook dat is bewerkt. En volgens mij is er niemand die daar over nadenkt als ze Harry Potter zien rondvliegen op zijn Vuurflits of Nimbus. 


Nabewerken zie ik net zoals schilderen op doek (wat ik overigens niet kan). De schets oftewel de basis moet goed zijn. En in fotografie is je RAW de schets. Als die schets niet goed is, dan kun je nog zoveel schilderen met de mooiste kleuren en de beste kwasten. Of fotograferen met een dure camera en nog duurdere lenzen, maar het blijft dan gewoon een flutschilderij. Of in geval van fotograferen, een flutfoto. Wat op zich ook niet uitmaakt zolang jij er zelf maar blij van wordt. 


Laat ik het anders zeggen: als je mij de duurste kwasten geeft met de beste verf en het meest goede canvas, dan schilder ik echt geen Nachtwacht! Want ik kan gewoon weg niet tekenen! Mijn cursisten kunnen dat overigens beamen. 😂 Geef je daarentegen Rembrandt (als hij nu geleefd zou hebben) een paar goedkope kwasten, canvas en verf van de Action, dan weet ik zeker dat hij ook daarmee een perfecte Nachtwacht mee zou schilderen. Ik bedoel dus eigenlijk te zeggen dat het niet gaat om de spullen die je hebt of trucjes die je kent. Als je niet weet hoe je het moet gebruiken, of belangrijker, hoe je licht leest en vastlegt, dan kom je geen steek verder. Daarnaast heeft elke fotograaf, net zoals elke schilder, zijn eigen kenmerkende pallet. Door de manier van kijken, schilderen, en bepaalde kleuren onderscheid je een Vermeer van een Rembrandt. Of een Signac van een Seurat. Dat is de handtekening van de schilder. Zijn kleuren, kijk en visie. En datzelfde geldt voor een fotograaf. Jouw digitale handtekening schrijf je met de manier hoe jij fotografeert, de kleuren die je gebruikt, lenskeuze, onderwerpen en hoe- en wat je doet in de nabewerking. 


Ik wil echt niet zeggen dat ik alles weet of kan. Ik ben maar gewoon een moeder met een camera die er ongelooflijk veel plezier aan beleeft om de “magie van het licht” na te jagen met mijn camera. Een obsessie die ik heel graag deel met anderen. Maar als ik het doe, dan wil ik het ook graag goed doen. Go big or go home. 😉


Nogmaals, de kick van het fotograferen ligt voor mij persoonlijk in het fotograferen op het moment zelf. En niet achteraf. Misschien zijn dit wel mijn “analoge roots”. Als ik met een fotorolletje schiet moet ook alles in een keer goed zijn. In de nabewerking snijd ik niets bij. Foto’s met scheve horizons delete ik direct. De lijnen en compositie moeten al goed zijn in mijn camera. Dan had ik maar beter moeten opletten voor ik de foto maakte. Wat dat betreft ben ik best wel streng voor mijzelf. Als ik namelijk ga bijsnijden dan gaat het ten koste van de effecten van mijn lenzen. en vooral niet vergeten, de pixels! Licht voeg ik niet toe. Het is wat het is! Een bewolkte dag ga ik niet ineens omtoveren tot een mooie zonsondergang. Dat kan ook helemaal niet, want de schaduwen en het strijklicht verraden precies wat voor een lichtsoort het is. En ook waar de zon staat. Zelfs hoe laat de foto gemaakt is! Elk licht heeft zijn charme. En daar begint voor mij de magie, in het vinden van het licht. Ongeacht de omstandigheden. 


Om een (heel) lang verhaal kort te maken kun je misschien beter kijken naar deze foto’s. Het effect in deze foto komt  o.a. door de lens die ik gebruik. Maar wat heb ik dan gedaan in de nabewerking? Want je ziet een verschil met het origineel in de kleuren. Nou, het valt wel mee hoor. Er is alleen versterkt wat er al zat. Dus het licht en de kleuren zijn versterkt met behulp van curves en levels in Photoshop. O ja, en een vignet toegevoegd, ook met curves. En that’s it.... 


Nou, het is weer een heel verhaal geworden. Maar ik hoop dat je de strekking van mijn verhaal kunt doorzien. Dat je gewoon moet doen wat jij wilt. Of je nu Cavia’s fotografeert en die in Photoshop knalroze maakt. Of het liever zo natuurlijk mogelijk te houden met heel weinig tot niets aan nabewerking. Zolang de basis maar goed is en belangrijker.. Jij er blij van wordt. 


Laten we vooral wat liever voor elkaar zijn.. ❤️



Canon EOS R foto tijdens de workshop magie van het licht door fotograaf Willie Kers uit Apeldoorn
After



Canon EOS R foto tijdens de workshop magie van het licht door fotograaf Willie Kers uit Apeldoorn
Before 





De symboliek van een stilleven

donderdag 30 april 2020



Canon Fine art photo of a stillife with flowers, grapes, passion fruit and a candle like the grand masters of the golden age by dutch photographer Willie Kers
Stilleven: "Family, Where life begins and love never ends..." 

Ondanks dat ik bekend sta als een impulsieve flapuit, denk ik wel degelijk veel na over dingen. Voor ik een beslissing neem heb ik het in mijn hoofd al helemaal uitgewerkt. Dan komt het soms impulsief over maar in mijn hoofd is het al helemaal klip en klaar. Of zoals ik soms zeg: "Ik ben niet impulsief, ik neem alleen snel beslissingen." ;)  
Mijn gedachten zijn vaak complex. Ze schieten van hoofd naar bijzaken.. Vaak is het een chaos en kan ik er zelf ook vaak nauwelijks een touw aan vastknopen. Om mijn gedachten te kunnen begrijpen en rust in mijn hoofd te krijgen schrijf ik op wat ik denk of voel of zet ik mijn gedachten om in beeld of geluid door middel van fotografie of muziek. Maar daar gaat dus eerst een denkproces aan vooraf over hoe ik iets vorm ga geven. En dat kan soms best een tijdje duren. Dan moet ik er echt op broeden. En soms neem ik heel snel een “beslissing” omdat het plaatje of liedje in mijn hoofd al af is. 

Nu ben ik, net als ongetwijfeld veel van jullie, heel erg bezig in mijn hoofd met de toestanden vanwege de corona. En nee, ik geef deze nare ziekte bewust geen hoofdletter mee want dat gun ik het niet! Nu moet je weten dat het afgelopen jaar voor mij een roller coaster is geweest vanwege mijn gezondheid. Onverwachts ben ik een aantal keer in het ziekenhuis beland en geopereerd. Tegen de tijd dat ik hersteld was van de ene operatie en ging beseffen wat er eigenlijk gebeurt was, kreeg ik met de volgende te maken.. En ik kan je vertellen dat dit niet in je koude kleren gaat zitten. Dat doet heel veel met je. Als je eigen leven letterlijk in gevaar is, dan zie je pas hoe belangrijk bepaalde dingen en mensen voor je zijn en jij voor hen.. En hoe onbelangrijk dingen, mensen en situaties kunnen zijn waarvan je dacht dat ze ertoe deden. Hierdoor raak je soms vrienden kwijt maar je krijgt er ook een aantal bij. Of je stopt met bepaalde dingen te doen die je vroeger voor lief nam. En dat is mooi.. Want ik geloof dat je, zonder al te zweverig over te komen, met de juiste energie de juiste situaties, mensen en dingen om je heen verzamelt. En soms ontgroei je dit door omstandigheden. En dat gebeurt nu eenmaal.. Dat is het mooie aan het leven.. Die constante groei. 

Eén constante factor die blijft, dat is mijn gezin. Want zoals elke moeder kan ik vol overtuiging zeggen dat er werkelijk helemaal niets is in de wereld wat zo belangrijk voor mij is als mijn gezin. En natuurlijk mijn familie. Het klinkt afgezaagd maar het is wel zo! En dat besef is het afgelopen jaar ook een constante factor in mijn leven geworden. Elke ochtend ben ik nog steeds verrast en dankbaar dat ik weer wakker ben geworden. En dat ik mag genieten van mijn gezin en familie. Voor ze mag zorgen en dat ze nog in goede gezondheid zijn. En dat we samen weer een avontuur gaan beleven.. Hoe groot of klein dat avontuur ook is. Dat is oprecht het allerbelangrijkste in mijn leven. Tuurlijk, het gaat soms met ups- en downs. Want met een huis vol temperamentvolle mensen (goh, van wie zouden ze dat hebben?), en vooral nu vanwege de coronamaatregelen, vallen er soms best wel eens woorden. Maar slapen of weggaan met een boos hart.. Dat doen we niet! Want je weet nooit wat het volgende moment je brengt. Daar zijn we ons allemaal heel goed bewust van. We zijn er met elkaar en voor elkaar. Hoe groot en klein we in ons huis ook zijn… van jong tot oud.

Doordat we veel met- en bij elkaar zijn, zie ik ook hoe mooi de verschillen in leeftijd kunnen zijn. Het gezin is net als een vaas vol met mooie bloemen. Iedereen "shined" op zijn- of haar eigen manier! Het leven bestaat net als in de natuur uit seizoenen. 
Zo is onze jongste de lente.. Zij is een bloemknop die heel voorzichtig opengaat door de warmte van de zon. Popelend staat ze te wachten om net als haar grote broer en zus te kunnen pronken als de prachtige zomerbloemen die zij inmiddels geworden zijn. Want de zomer schittert in al haar fonkelende warme kleuren. En de zon laat zich tijdens die zomer veelvuldig zien! 
Mijn man en ik zijn de herfst.. Onze lente en zomer is voorbij. De fonkelende en stralende kleuren zijn al een beetje weg maar daar zijn prachtige aardetinten voor in de plaats gekomen. Rustige dieprode, bruine en gele tonen. Die als een warme deken de grond bedekken en de zomer- en lente bollen beschermen voor de komende winter. 
De winter.. die is hier gelukkig nog niet in huis.. Laat de herfst hier nog maar even genieten van de de lente en zomerzon. Maar ik kan mij zo voorstellen dat deze leeftijd ook een enorme charme heeft. Elke rimpel (of kras) in je gezicht heeft een waardevolle betekenis gekregen en is verbonden met een herinnering. De natuurlijke “tattoo’s of life.”

Terugkomend op hoe ik mijn verhaal begon.. dat ik om mijn hersenspinsels op orde te krijgen ze graag omzet in beelden. Want mijn gezin, die zo belangrijk voor mij is. Is niet alleen de hele dag om mijn heen. Zij zitten ook altijd in mijn hoofd en hart. En hoe zet ik dit, het meest waardevolle waar ik een dankbaar onderdeel van uit mag maken nu om in een beeld? En daar komt een stilleven dan als een perfecte vorm om de hoek kijken. Want een stilleven bevat heel veel symboliek. En die symboliek is perfect om vorm te geven aan de titel van mijn stilleven: "Family, where life begins and love never ends"

Zorgvuldig heb ik de bloemen uitgezocht en geschikt in een passende vaas… Prachtige lentebloemen, soms nog voorzichtig in de knop. Stralende zomerbloemen die volop staan te pronken in de vaas. Zo mooi dat je er niet omheen kunt! Blauwe druiven als symbool voor geduld. Want het leven is vooral geduld hebben om te kunnen groeien. Witte druiven als symbool voor vreugde. De granaatappel staat voor passie. Witte Margrietjes als onschuld. Een peer die al een beetje het verschrompelen is. En herfstbladeren die al wat rood en geel gekleurd zijn. En een Chinese vaas als symbool voor alle reizen die we gemaakt hebben en die we nog gaan maken. Ver weg of dichtbij in de achtertuin. 

En dan is daar ineens de brandende kaars. De kaars die brandt als het symbool van leven. Die het licht op de bloemen schijnt waardoor ze nog mooier uitkomen en ze nog beter zichtbaar zijn. En die blijft volop branden tot ie ineens vanzelf uitgaat of onverwacht uitgeblazen wordt door een ruwe windvlaag… Dan houdt het op….

Maar voorlopig hopen we daar maar niet op. En genieten we nog volop van elkaar en elke dag van de geur van vers gebakken brood. Van de Wisteria in de tuin die nu volop bloeit. Van de geur van Seringen waar we onderdoor lopen onderweg naar het bos. Van de ondergaande zon die de wereld elke avond verandert in een warme appeltaart. Van de heerlijk ruikende was die eindelijk weer buiten drogen kan. Van de knuffels van de kinderen. Van het samen onder een fleecedeken liggen en een film kijken. Van de vogels die fluiten. Van een strakblauwe lucht zonder vliegtuigstrepen… en zo kan ik wel even doorgaan.. Het zijn de kleine dingen die ertoe doen… 

“Family, where life begins and love never ends”

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

dinsdag 14 januari 2020

Canon Fine art portrait of Dutch photographer Willie Kers of a young red headed woman in a red wedding dress standing in the field during sunset in  Apeldoorn

Het is een tijdje stil geweest van mijn kant. Het was voor ons namelijk een roerige laatste maand van 2019. Nu ben ik al geen held met Social Media. En volgens mij ben ik ook niet zo actief als ik volgens de "zakelijke regeltjes" zou moeten zijn. Maar vanaf december heb ik wel alles even totaal stil gezet. Niet alleen fotografie maar ook "Social Media", "WhatsApp" en mijn email. Naast mijn gezin, familie en goede vrienden waren mijn grootste vrienden "Disney +" en "Netflix". En ik kan je vertellen dat het heel prettig is om even de stekker eruit te trekken. ;) Nou ja, het was ook wel noodzakelijk eigenlijk want ik kon vrij weinig.
Ik zal in het kort (voor zover dat bij mij mogelijk is ;) ) uitleggen wat er aan de hand was/is.
Begin december ben ik niet lekker geworden. En had ik hevige pijn op mijn borst. Eigenwijs als ik ben zijn we eerst naar de huisarts gegaan en vanuit daar lag ik ineens in een ambulance richting het ziekenhuis. De pijn was niet te harden en werd alleen maar erger. Zo'n pijn heb ik nog nooit gehad. En ik kan je vertellen dat ik liever een kind krijg dan ooit nog zo'n pijn te ervaren! Tijdens een CT-scan werd er een cholesterolsteen ontdekt die klem zat vlak onder mijn borstbeen. Omdat het een behoorlijke grote was van 3cm doorsnede moest ik meteen geopereerd worden. En daar begonnen meteen de problemen. Omdat ik pas een half jaar geleden geopereerd ben aan m’n hart kon dit complicaties geven bij waar je niet blij van wordt. Mede door de medicatie die ik voor mijn hart gebruik. De chirurg durfde het dus niet aan. Nu ben ik absoluut geen pieper maar omdat de pijn echt ondraaglijk was hebben ze mij platgespoten met morfine.
Ondertussen zijn de chirurg en de cardioloog letterlijk met elkaar in onderhandeling gegaan om te kijken hoe of wat zodat ik toch geopereerd kon worden. Het wordt een nog langer verhaal als ik ga vertellen wat daar allemaal bij kwam kijken dus dat sla ik maar een over. Maar uiteindelijk ben ik geopereerd. En toen kwam het herstel... Tja, ook dat had ik toch weer even onderschat..
Je kunt je misschien voorstellen dat mijn hoofd, vooral tijdens de decembermaand ergens anders was dan bij de feestdagen, onze verjaardagen en Social Media.
Inmiddels zijn we een aantal weken verder en hoewel ik nog herstellende ben, voel ik mij elke dag een stukje beter. 2019 gaat voor mij de boeken in als een jaar die ik niet snel vergeet. Met 3 heftige operaties ben ik er ook wel zó klaar mee.. 
Achteraf ben ik er ook wel dankbaar voor. Want door 2019 ben ik nog meer gaan beseffen wat voor mij ècht belangrijk is! En dat ‘nee’ zeggen helemaal niet zo moeilijk is als ik dacht. En dat de dingen waar ik van dacht dat ze er toe deden en belangrijk voor mij waren eigenlijk helemaal niet zo belangrijk bleken te zijn! Maar waar ik vooral dankbaar voor ben is dat ik elke dag nog ‘hallo’ kan zeggen tegen 2020. Dat ik elke ochtend wakker word, Dat ik een trap op kan lopen zonder kortademig te zijn, dat ik mijn hart voel kloppen, mijn adem voel stromen. Dat ik zo vreselijk veel kan genieten van de knuffels van mijn kinderen en hun mooie gezichten als ik naar ze kijk. Dat ik dankbaar ben voor mijn allerliefste, En dat ik helemaal weg kan zwijmelen als ik kijk naar het zachte licht van de zon. Maar wat nog mooier is, is dat ik nu zonder schuldgevoel van wat ik ‘moet’ gewoon kan genieten van lekker op de bank liggen met een mooi boek of een avond (of week lang) Netflixen.
Samengevat ben ik zo enorm dankbaar dat ik nog kan- en vooral mag genieten van de kleine dingen die mijn leven zo groot maken... En zo ga ik 2020 in.
Ondertussen ben ik door alle operaties gepromoveerd tot Willie 4.0. Maar dankzij de flinke upgrades moet ik er voorlopig weer even tegen kunnen.
Uit het diepste van mijn hart wens ik jullie allemaal een oprecht liefdevol, dankbaar maar vooral ontzettend gezond 2020 toe! 
Voor mij wordt het een jaar met meer "Social" en minder "Media." Ik ga minder en vooral anders werken. Uiteraard blijf ik fotograferen en trainingen geven. Maar het gaat wel anders! En met anders bedoel ik ook vooral kleiner en specifieker. Dit betekent dat een aantal workshops plaats moeten maken voor nieuwe ideeën. Hoe of wat? De tijd zal het mij zelf wel leren in welke vorm ik het ga gieten. Dat kan een week duren of een paar maanden. We zien het vanzelf wel...
Mijn focus draai ik dit jaar naar binnen. En ik ga oprecht nog meer alleen doen waar voor mij de uitdaging ligt en waar ik positieve energie van krijg. En dat begint bij mijn gezin. Want dat is uiteindelijk waar alles om draait. 

‘Geluk is houden wat je hebt!’

Canon EOS R natuurlijk licht portret van een jonge vrouw of bruid in een trouwjurk zittend in het hoge gras in Apeldoorn door fotograaf Willie Kers


Copyright © Willie Kers Photography
Design by Fearne