Waarom ik nooit geen chocolade meer in huis haal

Deze foto is heel bijzonder voor mij. Ook al lijkt het gewoon een van een grote hond. Dit is namelijk mijn hond. En het had niet veel gescheeld of ik had deze foto niet meer van hem kunnen maken.. Wat was er namelijk aan de hand? Nou, dat zal ik je vertellen..

Het was een doodgewone maandagochtend. En zoals altijd op een doordeweekse dag als de kids allemaal naar school gaan en manlief naar het werk, was ik ondertussen even de was aan het verzamelen zodat de wasmachine weer zijn dagelijkse plicht kon doen. 

Toen ik half op de trap stond om naar beneden te gaan hoorde ik plotseling een gil van Gwynn! En daarna riep ze heel hard “Mama, kom snel naar beneden!” “Het gaat niet goed met Donny!”

Binnen een mum van tijd was ik beneden en daar zag ik onze groot vriend, al brakend, door de kamer sjouwen. Ik zal proberen niet in details treden maar laten we het erop houden dat onze witte houten vloer veranderd was in een grote donkerbruine, kleverige en zoet ruikende massa met hier en daar wat goud- en zilverkleurige slierten met een snufje rood, blauw en groen (Sorry, ik kan het helaas niet anders omschrijven). Gwynn stond te trillen op haar benen en mijn man, die ondertussen ook op het gegil was afgekomen, trok net als ik.. een beetje wit weg. 

En terwijl mijn man begon met de kleverige drap op te ruimen (wat een lieverd, hé), hield ik mij bezig met Donny en Gwynn.

Ondertussen begon ik de geur te herkennen en begreep ik ook meteen waar die gezellige kleurtjes vandaan kwamen in de grote plakken creatief overgeefsel. Ik had namelijk als cadeau een hele stapel Tony Chocolonely repen gekregen. En de kleurtjes leken verdacht veel op de verpakking van deze chocoladerepen! Hoe onze hond het gedaan heeft is mij nog steeds een raadsel maar op de één of andere manier heeft hij onze snoepkast open gekregen en de hele inhoud hiervan, waaronder 1 hele rol Chocoprins, een chocoladeletter, een pak bosvruchten Liga én 6 repen Tony Chocolonely waaronder 3 pure, naar binnen gewerkt. Inclusief verpakking! Blijkbaar heeft ie het niet eens geproefd maar gewoon alles naar binnen geschrokt uit angst om betrapt te worden. Anders was het er niet met verpakking en al uit gekomen! Nou ja, niet alles kwam eruit want het was maar liefst anderhalve kilo aan chocolade wat ineens verdwenen was!

De schrik sloeg mij om het hart. Want chocolade, en dan met name puur, is enorm giftig voor een hond! Al door een kleine hoeveelheid pure chocolade kan een hond overlijden. 

Nu ben ik iemand die eerst handelt en doet voordat ik tot mij door laat dringen wat er eigenlijk aan de hand is. Mijn eerste prioriteit was om Gwynn rustig te houden en naar school te krijgen zodat ik de focus volledig op Donny kon leggen. Gelukkig was het ondertussen voor haar tijd om te vertrekken en binnen 5 minuten zat zij op de fiets naar school. Vervolgens heb ik de dienstdoende dierenarts gebeld en zijn mijn man (die direct vrij had genomen van zijn werk) en ik met Donny naar de dierenarts gegaan. 

In de eerste instantie leek het mee te vallen. Tja, het is ook een hond van 54 kilo dus die kan wel tegen een stootje zou je denken. Maar toen de dierenarts naar zijn hart luisterde en ook hij iets witter werd dan normaal, besloot hij toch maar om hem daar te houden. Zijn hartslag was onregelmatig en heel erg hoog. Donny moest aan een infuus en letterlijk liters Norit binnen no-time naar binnen werken. 

Je kunt je voorstellen dat het huilen mij echt nader stond dan het lachen. Want voor mij is Donny niet zomaar een hond. Het is een hond die ik op een hele bijzondere manier van een heel bijzonder iemand gekregen heb. Drie dagen voor het overlijden van mijn moeder… 
En al 8 jaar lang delen wij nu sinds die dag lief en leed met onze Donny.. En nu ineens kwam op zo’n moment die herinnering als een mokerslag weer binnen.  De dubbele momenten van 8 jaar geleden. Het moment van welkom heten en het moment van afscheid nemen. Want de dierenarts durfde ons niet te zeggen hoe het zou aflopen. Er is namelijk geen tegengif voor zoiets “stoms” als chocolade!

Het was stil in de auto op de weg naar huis. Zowel mijn man als ik konden geen woord meer uitbrengen. Hoe raar het klinkt, een hond is echt een onderdeel van je gezin. Die hoort er gewoon bij. Je kunt, net als bij een kind,  je niet meer voorstellen hoe het was zonder hem of haar. En dat is ook het laatste waar je aan wilt denken. Het voelt alsof ze er altijd al geweest zijn…

Thuis kon ik helemaal mijn draai niet vinden. En van narigheid ben ik voor de tweede keer die week de badkamer gaan uitsoppen om mijn gedachten te verzetten. De badkamer is nog nooit zo schoon geweest! ;) 

Ondertussen had ik de dierenartsassistente al een paar keer gesproken. Maar ook daar schoten ze  in de stress want Donny bleek ook daar een aantal keer de heerlijke bruine zoete smurrie op de vloer te hebben gelegd.. Tja, wat wil je met al die Norit! Het probleem was dat je nooit zeker kunt weten hoeveel gif het lichaam al heeft opgenomen en of de Norit überhaupt nog helpt. Ik hield het in elk geval niet meer. Ik wilde zo graag naar hem toe.. En terwijl ik mijn jas aan had om er heen te gaan, ging de telefoon. Dit keer niet de assistente maar de dierenarts zelf… 

Het was eerst even stil aan de andere kant van de lijn. Toen een diepe zucht.. En de stem van de dierenarts die zei dat het misschien verstandiger was als we even die kant opkwamen. Want het ging niet echt goed….

Wat ik daarna zag staat voorgoed in mijn geheugen gegrift: daar lag hij.. Onze Donny. Aan de hartbewaking met een hartslag van 260! Een infuus in zijn grote lompe poot, op een matje op de grond, half buiten bewustzijn. Met zijn ogen wijd open! Mijn hart brak! 

De grote schat, zoveel pijn.. en dan nog, terwijl hij mij met zijn grote bruine trouwe ogen aankeek, gewoon maar doorgaan met kwispelen! En een knor terwijl ik hem aaide over zijn grote kop. Dat was het moment dat ik brak.. De tranen rolden over mijn wangen. Ik weet dat wij ooit afscheid van elkaar moeten nemen. Maar niet nu! Daar was ik, en ik weet zeker hij ook, helemaal niet klaar voor! Dit komt veel te onverwacht! 

Na een tijdje zo gezeten te hebben, gaf de dierenarts aan dat het misschien toch verstandiger was om hem alleen te laten. Want mijn aanwezigheid zorgde ervoor dat zijn hartslag alleen maar hoger werd. Hij moest het nu echt zelf doen. En daar had hij rust voor nodig! Veel rust! Wij moesten ons erop voorbereiden dat, mocht hij de middag doorkomen, hij vanuit Apeldoorn naar Deventer moest omdat daar de kliniek zit waar ze hem ’s-nachts de adequate zorg kunnen geven. 

Eind van de middag ging de telefoon. Het leek de dierenarts het beste als Donny toch naar huis ging. De rit naar Deventer leek hem niet verstandig. En als het een aflopende zaak zou zijn, dan het liefst in zijn eigen vertrouwde omgeving. En daar waren wij het helemaal mee eens. 

De hele avond hebben wij met zijn allen Donny alleen maar aangekeken, hem geaaid, en met hem geknuffeld. We hebben weer gehuild. Want we wisten allemaal dat dit wel eens de laatste avond met hem zou kunnen zijn. 
Bah.. Wat is dit afschuwelijk! Niet alleen het verdriet dat je zelf hebt omdat je waarschijnlijk afscheid moet nemen van je hond. Maar nog meer om het verdriet in de ogen van je kinderen te zien. En te weten dat er helemaal niets is wat je kunt doen om die pijn te verzachten! De machteloosheid van “je staat erbij en je kijkt ernaar.” En dat allemaal door een paar repen stomme chocolade!!

Zelf heb ik die nacht geen oog dicht gedaan. Steeds even kijken.. luisteren of zijn hart nog klopt. En toen ik tegen de ochtend in slaap gevallen was werd ik ineens verrast door een por in mijn zij en een lik over mijn gezicht! Donny! Daar stond hij! In vol ornaat een potje blij te zijn! Alsof er niks gebeurd was! Wat was dit!? Wij konden onze ogen niet geloven. 

Toch hebben we het zekere voor het onzekere genomen en een dubbelcheck laten doen bij de dierenarts. Nu was het alleen nog wachten op de uitslagen. Na een uur kregen we het verlossende antwoord van de dierenarts: “Uw hond heeft wel een grote engel op zijn schouder gehad want hij had dit niet kunnen overleven.” “Zijn hartslag zit keurig op 100 en zijn bloed is helemaal goed!”, “Het lijkt wel een wonder!” 

Nu sprongen de tranen weer in mijn ogen. Maar deze keer van blijdschap! En stiekem bedacht ik in mijn achterhoofd wie dat Engeltje op zijn schouder geweest zou zijn.. ;)

Terugkomend op toen ik mijn verhaal begon en waarom deze foto zo belangrijk voor mij is. Dit is onze Donny, met zijn twee kromme achterpoten vanwege de operaties aan zijn pezen. Met zijn allergie voor gras en boompollen. Met zijn hele harde blaf die je aan het einde van de straat nog hoort. Met zijn lompe en onbenullige gedrag. Met zijn veel te grote lichaam voor mijn kleine Fiat 500. Met zijn niet te stillen eetlust. Maar vooral door wie hij is. Een brok van 54 kilo trouw en onvoorwaardelijke liefde.  

Lieve, gekke Donny. Ik ben zo blij dat je er nog bent! <3