Een paar keer per jaar heb ik creatieve dips. En de ene is soms heftiger dan de andere. Maar ik koester die dips. Want ik weet dat ze overgaan en ik ze nodig heb om te groeien. Niet alleen fotografisch maar ook in het nemen van beslissingen. Soms kan ik namelijk nogal een twijfelkont zijn.. Doe ik het wel of doe ik het niet.. Want wat als..? Dan dit.?. Of stel je voor dat blablabla..? En vervolgens blijf ik dan in iets hangen waar ik eigenlijk niet in- of aan vast wil zitten.
Sinds februari 2018 heb ik een heuse fotostudio! Echt een geweldige studio met prachtig licht, rust en ruimte, veel parkeerplekken voor de auto's van de cursisten. En dat midden in de stad. Voor een fotograaf is dit perfecte plek om les te geven en te fotograferen.. Ik had ook wilde plannen op het moment dat ik de sleutel kreeg.. Zo zou ik er heel veel workshops gaan geven. Vaste dagen gaan werken. En nog beter.. Heel veel fotograferen. Want eindelijk had ik echt een eigen plek waar ik mijn spullen kon laten staan. En enorm veel ruimte met overal mooi licht en prachtige lijnen! En iet te vergeten.. Een vaatwasser.. Ook niet onbelangrijk na een lesdag. Het was- of is een fotografenwalhalla!
Ik kan je vertellen dat het bij wilde plannen is gebleven. Want ik heb er inderdaad lessen en workshops gegeven. Maar daarnaast ben ik er niet of nauwelijks geweest! Simpelweg om het feit dat de omgeving van een studio mij niet inspireert! Hoe mooi de locatie en het gebouw ook is! Ik kan er weinig mee.
Ik ging er al een tijdje met tegenzin naar toe. En waarom? Ik vond het haast ondankbaar van mijzelf maar ik miste het gebouwtje vlak bij mijn huis waar ik eerst les gaf. Ik miste het gevoel dat ik had als mijn jongste onverwachts kwam binnen huppelen tijdens een les. Zomaar.. om een kus en een knuffel te halen. Ik miste het bos op steenworp afstand waar we tijdens een les altijd gingen fotograferen met de groep. Ik miste ook het gevoel van gewoon relaxed in mijn pyjama in onze huiskamer de boel uitstallen. En om dan lekker gaan fotograferen. Of foto-ideetjes uit te proberen in mijn veel te krappe tuinhuisje. Bovendien was, zoals ik altijd al gezegd heb, mijn studio buiten als ik door de ramen keek. En ik betrapte mij er op dat ik dat eigenlijk niet meer zo vaak deed uit schuldgevoel naar mijzelf.. Want per slot van rekening had ik toch een studio.. En nu moest ik met de "grote mensen" meedoen.. En "grote mensen" schuiven niet met de meubels en kasten in hun woonkamer om het licht te sturen voor een foto. En "grote mensen" plakken geen vuilniszakken voor de ramen om het licht te blokkeren. Of laten hun honden dwars door een achtergronddoek heen rennen! "Grote mensen" hebben een studio! Ik snap nog steeds niet waar ik dat idee ooit vandaan gehaald heb. Ongetwijfeld van teveel op Social Media kijken. Maar langzamerhand verzandde ook het gevoel van "hoe het hoort". En steeds vaker stond ik weer in mijn vertrouwde pyjama te schuiven met de meubels en te fotograferen in mijn woonkamer en het nabijgelegen bos.
Terug naar waar ik dit blog mee begon. Het nut van een creatieve dip! Die dips heb ik dus enorm vaak gehad. Maar vooral door de toestanden met mijn hart was de laatste dip veel heftiger dan anders. Zo erg zelfs dat ik dacht dat ik nooit meer een camera zou aanraken! Gelukkig was niets minder waar. Want de creativiteit begon na een hele lange tijd weer beetje bij beetje te stromen. Maar dit kwam pas op gang na dat ik in de donkerste duisternis van mijn diepste dip (sorry, dit vond ik zo'n mooie zin dat ik hem even wilde opschrijven ;) ) tot de conclusie kwam dat ik gewoon terug moest naar start! Terug naar waar ik begon. Want dat voelde goed! En daar kreeg ik de meeste energie van! Gewoon klein, zonder studio maar wel met een prachtige grote wereld om in te fotograferen. En van tijd tot tijd in mijn pyjama onze huiskamer weer om te bouwen als studio. Midden in de drukte van mijn gezin en de wilde honden.. Want dat is waar ik hoor.. Dat is waar mijn hart is. En waar mijn hart is, daar is mijn creativiteit ook te vinden!
Ik kan je vertellen dat het bij wilde plannen is gebleven. Want ik heb er inderdaad lessen en workshops gegeven. Maar daarnaast ben ik er niet of nauwelijks geweest! Simpelweg om het feit dat de omgeving van een studio mij niet inspireert! Hoe mooi de locatie en het gebouw ook is! Ik kan er weinig mee.
Ik ging er al een tijdje met tegenzin naar toe. En waarom? Ik vond het haast ondankbaar van mijzelf maar ik miste het gebouwtje vlak bij mijn huis waar ik eerst les gaf. Ik miste het gevoel dat ik had als mijn jongste onverwachts kwam binnen huppelen tijdens een les. Zomaar.. om een kus en een knuffel te halen. Ik miste het bos op steenworp afstand waar we tijdens een les altijd gingen fotograferen met de groep. Ik miste ook het gevoel van gewoon relaxed in mijn pyjama in onze huiskamer de boel uitstallen. En om dan lekker gaan fotograferen. Of foto-ideetjes uit te proberen in mijn veel te krappe tuinhuisje. Bovendien was, zoals ik altijd al gezegd heb, mijn studio buiten als ik door de ramen keek. En ik betrapte mij er op dat ik dat eigenlijk niet meer zo vaak deed uit schuldgevoel naar mijzelf.. Want per slot van rekening had ik toch een studio.. En nu moest ik met de "grote mensen" meedoen.. En "grote mensen" schuiven niet met de meubels en kasten in hun woonkamer om het licht te sturen voor een foto. En "grote mensen" plakken geen vuilniszakken voor de ramen om het licht te blokkeren. Of laten hun honden dwars door een achtergronddoek heen rennen! "Grote mensen" hebben een studio! Ik snap nog steeds niet waar ik dat idee ooit vandaan gehaald heb. Ongetwijfeld van teveel op Social Media kijken. Maar langzamerhand verzandde ook het gevoel van "hoe het hoort". En steeds vaker stond ik weer in mijn vertrouwde pyjama te schuiven met de meubels en te fotograferen in mijn woonkamer en het nabijgelegen bos.
Terug naar waar ik dit blog mee begon. Het nut van een creatieve dip! Die dips heb ik dus enorm vaak gehad. Maar vooral door de toestanden met mijn hart was de laatste dip veel heftiger dan anders. Zo erg zelfs dat ik dacht dat ik nooit meer een camera zou aanraken! Gelukkig was niets minder waar. Want de creativiteit begon na een hele lange tijd weer beetje bij beetje te stromen. Maar dit kwam pas op gang na dat ik in de donkerste duisternis van mijn diepste dip (sorry, dit vond ik zo'n mooie zin dat ik hem even wilde opschrijven ;) ) tot de conclusie kwam dat ik gewoon terug moest naar start! Terug naar waar ik begon. Want dat voelde goed! En daar kreeg ik de meeste energie van! Gewoon klein, zonder studio maar wel met een prachtige grote wereld om in te fotograferen. En van tijd tot tijd in mijn pyjama onze huiskamer weer om te bouwen als studio. Midden in de drukte van mijn gezin en de wilde honden.. Want dat is waar ik hoor.. Dat is waar mijn hart is. En waar mijn hart is, daar is mijn creativiteit ook te vinden!
Toen ik mij dat besefte heb ik direct de studio opgezegd! Jemig, wat voelde dat als een opluchting! Ik snap ook niet waarom ik er zo'n drama in mijn hoofd van heb gemaakt. Want ik heb altijd al de keuze gehad om te doen wat ik wil. Zolang ik maar heel goed naar mijzelf luister. En mij niet laat afleiden door dingen waarvan ik denk dat ze horen. Ik ga weer terug naar mijn vertrouwde zaaltje waar ik altijd les gaf. Vlakbij mijn huis. Lekker dicht bij mijn favoriete bos. En dan kan kunnen mijn kids weer te pas en te onpas langskomen met een broodje of voor een kus en een knuffel. En.. ik kan weer veel fotografische pyjamasessies doen in de huiskamer ;)
Vandaag was de laatste les in de studio. De laatste keer dat ik de mogelijkheid had om te fotograferen in mijn fantastische studio.. Want dat is het écht! Alleen niet voor mij... Ik moet drukte en chaos van vooral degenen van wie ik houd om mij heen hebben om inspiratie te krijgen..
Dus in plaats van mijn laatste kans waar te nemen mag je drie keer raden waar ik deze foto van Gwynn met een van onze cavia's heb gemaakt. Juist.. in mijn huiskamer..
Vandaag was de laatste les in de studio. De laatste keer dat ik de mogelijkheid had om te fotograferen in mijn fantastische studio.. Want dat is het écht! Alleen niet voor mij... Ik moet drukte en chaos van vooral degenen van wie ik houd om mij heen hebben om inspiratie te krijgen..
Dus in plaats van mijn laatste kans waar te nemen mag je drie keer raden waar ik deze foto van Gwynn met een van onze cavia's heb gemaakt. Juist.. in mijn huiskamer..
Een reactie posten