Waarom ik nooit geen chocolade meer in huis haal
woensdag 10 oktober 2018
Deze foto is heel bijzonder voor mij. Ook al lijkt het gewoon een van een grote hond. Dit is namelijk mijn hond. En het had niet veel gescheeld of ik had deze foto niet meer van hem kunnen maken.. Wat was er namelijk aan de hand? Nou, dat zal ik je vertellen..
Het was een doodgewone maandagochtend. En zoals altijd op een doordeweekse dag als de kids allemaal naar school gaan en manlief naar het werk, was ik ondertussen even de was aan het verzamelen zodat de wasmachine weer zijn dagelijkse plicht kon doen.
Toen ik half op de trap stond om naar beneden te gaan hoorde ik plotseling een gil van Gwynn! En daarna riep ze heel hard “Mama, kom snel naar beneden!” “Het gaat niet goed met Donny!”
Binnen een mum van tijd was ik beneden en daar zag ik onze groot vriend, al brakend, door de kamer sjouwen. Ik zal proberen niet in details treden maar laten we het erop houden dat onze witte houten vloer veranderd was in een grote donkerbruine, kleverige en zoet ruikende massa met hier en daar wat goud- en zilverkleurige slierten met een snufje rood, blauw en groen (Sorry, ik kan het helaas niet anders omschrijven). Gwynn stond te trillen op haar benen en mijn man, die ondertussen ook op het gegil was afgekomen, trok net als ik.. een beetje wit weg.
En terwijl mijn man begon met de kleverige drap op te ruimen (wat een lieverd, hé), hield ik mij bezig met Donny en Gwynn.
Ondertussen begon ik de geur te herkennen en begreep ik ook meteen waar die gezellige kleurtjes vandaan kwamen in de grote plakken creatief overgeefsel. Ik had namelijk als cadeau een hele stapel Tony Chocolonely repen gekregen. En de kleurtjes leken verdacht veel op de verpakking van deze chocoladerepen! Hoe onze hond het gedaan heeft is mij nog steeds een raadsel maar op de één of andere manier heeft hij onze snoepkast open gekregen en de hele inhoud hiervan, waaronder 1 hele rol Chocoprins, een chocoladeletter, een pak bosvruchten Liga én 6 repen Tony Chocolonely waaronder 3 pure, naar binnen gewerkt. Inclusief verpakking! Blijkbaar heeft ie het niet eens geproefd maar gewoon alles naar binnen geschrokt uit angst om betrapt te worden. Anders was het er niet met verpakking en al uit gekomen! Nou ja, niet alles kwam eruit want het was maar liefst anderhalve kilo aan chocolade wat ineens verdwenen was!
De schrik sloeg mij om het hart. Want chocolade, en dan met name puur, is enorm giftig voor een hond! Al door een kleine hoeveelheid pure chocolade kan een hond overlijden.
Nu ben ik iemand die eerst handelt en doet voordat ik tot mij door laat dringen wat er eigenlijk aan de hand is. Mijn eerste prioriteit was om Gwynn rustig te houden en naar school te krijgen zodat ik de focus volledig op Donny kon leggen. Gelukkig was het ondertussen voor haar tijd om te vertrekken en binnen 5 minuten zat zij op de fiets naar school. Vervolgens heb ik de dienstdoende dierenarts gebeld en zijn mijn man (die direct vrij had genomen van zijn werk) en ik met Donny naar de dierenarts gegaan.
In de eerste instantie leek het mee te vallen. Tja, het is ook een hond van 54 kilo dus die kan wel tegen een stootje zou je denken. Maar toen de dierenarts naar zijn hart luisterde en ook hij iets witter werd dan normaal, besloot hij toch maar om hem daar te houden. Zijn hartslag was onregelmatig en heel erg hoog. Donny moest aan een infuus en letterlijk liters Norit binnen no-time naar binnen werken.
Je kunt je voorstellen dat het huilen mij echt nader stond dan het lachen. Want voor mij is Donny niet zomaar een hond. Het is een hond die ik op een hele bijzondere manier van een heel bijzonder iemand gekregen heb. Drie dagen voor het overlijden van mijn moeder…
En al 8 jaar lang delen wij nu sinds die dag lief en leed met onze Donny.. En nu ineens kwam op zo’n moment die herinnering als een mokerslag weer binnen. De dubbele momenten van 8 jaar geleden. Het moment van welkom heten en het moment van afscheid nemen. Want de dierenarts durfde ons niet te zeggen hoe het zou aflopen. Er is namelijk geen tegengif voor zoiets “stoms” als chocolade!
Je kunt je voorstellen dat het huilen mij echt nader stond dan het lachen. Want voor mij is Donny niet zomaar een hond. Het is een hond die ik op een hele bijzondere manier van een heel bijzonder iemand gekregen heb. Drie dagen voor het overlijden van mijn moeder…
En al 8 jaar lang delen wij nu sinds die dag lief en leed met onze Donny.. En nu ineens kwam op zo’n moment die herinnering als een mokerslag weer binnen. De dubbele momenten van 8 jaar geleden. Het moment van welkom heten en het moment van afscheid nemen. Want de dierenarts durfde ons niet te zeggen hoe het zou aflopen. Er is namelijk geen tegengif voor zoiets “stoms” als chocolade!
Het was stil in de auto op de weg naar huis. Zowel mijn man als ik konden geen woord meer uitbrengen. Hoe raar het klinkt, een hond is echt een onderdeel van je gezin. Die hoort er gewoon bij. Je kunt, net als bij een kind, je niet meer voorstellen hoe het was zonder hem of haar. En dat is ook het laatste waar je aan wilt denken. Het voelt alsof ze er altijd al geweest zijn…
Thuis kon ik helemaal mijn draai niet vinden. En van narigheid ben ik voor de tweede keer die week de badkamer gaan uitsoppen om mijn gedachten te verzetten. De badkamer is nog nooit zo schoon geweest! ;)
Ondertussen had ik de dierenartsassistente al een paar keer gesproken. Maar ook daar schoten ze in de stress want Donny bleek ook daar een aantal keer de heerlijke bruine zoete smurrie op de vloer te hebben gelegd.. Tja, wat wil je met al die Norit! Het probleem was dat je nooit zeker kunt weten hoeveel gif het lichaam al heeft opgenomen en of de Norit überhaupt nog helpt. Ik hield het in elk geval niet meer. Ik wilde zo graag naar hem toe.. En terwijl ik mijn jas aan had om er heen te gaan, ging de telefoon. Dit keer niet de assistente maar de dierenarts zelf…
Ondertussen had ik de dierenartsassistente al een paar keer gesproken. Maar ook daar schoten ze in de stress want Donny bleek ook daar een aantal keer de heerlijke bruine zoete smurrie op de vloer te hebben gelegd.. Tja, wat wil je met al die Norit! Het probleem was dat je nooit zeker kunt weten hoeveel gif het lichaam al heeft opgenomen en of de Norit überhaupt nog helpt. Ik hield het in elk geval niet meer. Ik wilde zo graag naar hem toe.. En terwijl ik mijn jas aan had om er heen te gaan, ging de telefoon. Dit keer niet de assistente maar de dierenarts zelf…
Het was eerst even stil aan de andere kant van de lijn. Toen een diepe zucht.. En de stem van de dierenarts die zei dat het misschien verstandiger was als we even die kant opkwamen. Want het ging niet echt goed….
Wat ik daarna zag staat voorgoed in mijn geheugen gegrift: daar lag hij.. Onze Donny. Aan de hartbewaking met een hartslag van 260! Een infuus in zijn grote lompe poot, op een matje op de grond, half buiten bewustzijn. Met zijn ogen wijd open! Mijn hart brak!
De grote schat, zoveel pijn.. en dan nog, terwijl hij mij met zijn grote bruine trouwe ogen aankeek, gewoon maar doorgaan met kwispelen! En een knor terwijl ik hem aaide over zijn grote kop. Dat was het moment dat ik brak.. De tranen rolden over mijn wangen. Ik weet dat wij ooit afscheid van elkaar moeten nemen. Maar niet nu! Daar was ik, en ik weet zeker hij ook, helemaal niet klaar voor! Dit komt veel te onverwacht!
Na een tijdje zo gezeten te hebben, gaf de dierenarts aan dat het misschien toch verstandiger was om hem alleen te laten. Want mijn aanwezigheid zorgde ervoor dat zijn hartslag alleen maar hoger werd. Hij moest het nu echt zelf doen. En daar had hij rust voor nodig! Veel rust! Wij moesten ons erop voorbereiden dat, mocht hij de middag doorkomen, hij vanuit Apeldoorn naar Deventer moest omdat daar de kliniek zit waar ze hem ’s-nachts de adequate zorg kunnen geven.
Na een tijdje zo gezeten te hebben, gaf de dierenarts aan dat het misschien toch verstandiger was om hem alleen te laten. Want mijn aanwezigheid zorgde ervoor dat zijn hartslag alleen maar hoger werd. Hij moest het nu echt zelf doen. En daar had hij rust voor nodig! Veel rust! Wij moesten ons erop voorbereiden dat, mocht hij de middag doorkomen, hij vanuit Apeldoorn naar Deventer moest omdat daar de kliniek zit waar ze hem ’s-nachts de adequate zorg kunnen geven.
Eind van de middag ging de telefoon. Het leek de dierenarts het beste als Donny toch naar huis ging. De rit naar Deventer leek hem niet verstandig. En als het een aflopende zaak zou zijn, dan het liefst in zijn eigen vertrouwde omgeving. En daar waren wij het helemaal mee eens.
De hele avond hebben wij met zijn allen Donny alleen maar aangekeken, hem geaaid, en met hem geknuffeld. We hebben weer gehuild. Want we wisten allemaal dat dit wel eens de laatste avond met hem zou kunnen zijn.
Bah.. Wat is dit afschuwelijk! Niet alleen het verdriet dat je zelf hebt omdat je waarschijnlijk afscheid moet nemen van je hond. Maar nog meer om het verdriet in de ogen van je kinderen te zien. En te weten dat er helemaal niets is wat je kunt doen om die pijn te verzachten! De machteloosheid van “je staat erbij en je kijkt ernaar.” En dat allemaal door een paar repen stomme chocolade!!
Bah.. Wat is dit afschuwelijk! Niet alleen het verdriet dat je zelf hebt omdat je waarschijnlijk afscheid moet nemen van je hond. Maar nog meer om het verdriet in de ogen van je kinderen te zien. En te weten dat er helemaal niets is wat je kunt doen om die pijn te verzachten! De machteloosheid van “je staat erbij en je kijkt ernaar.” En dat allemaal door een paar repen stomme chocolade!!
Zelf heb ik die nacht geen oog dicht gedaan. Steeds even kijken.. luisteren of zijn hart nog klopt. En toen ik tegen de ochtend in slaap gevallen was werd ik ineens verrast door een por in mijn zij en een lik over mijn gezicht! Donny! Daar stond hij! In vol ornaat een potje blij te zijn! Alsof er niks gebeurd was! Wat was dit!? Wij konden onze ogen niet geloven.
Toch hebben we het zekere voor het onzekere genomen en een dubbelcheck laten doen bij de dierenarts. Nu was het alleen nog wachten op de uitslagen. Na een uur kregen we het verlossende antwoord van de dierenarts: “Uw hond heeft wel een grote engel op zijn schouder gehad want hij had dit niet kunnen overleven.” “Zijn hartslag zit keurig op 100 en zijn bloed is helemaal goed!”, “Het lijkt wel een wonder!”
Nu sprongen de tranen weer in mijn ogen. Maar deze keer van blijdschap! En stiekem bedacht ik in mijn achterhoofd wie dat Engeltje op zijn schouder geweest zou zijn.. ;)
Terugkomend op toen ik mijn verhaal begon en waarom deze foto zo belangrijk voor mij is. Dit is onze Donny, met zijn twee kromme achterpoten vanwege de operaties aan zijn pezen. Met zijn allergie voor gras en boompollen. Met zijn hele harde blaf die je aan het einde van de straat nog hoort. Met zijn lompe en onbenullige gedrag. Met zijn veel te grote lichaam voor mijn kleine Fiat 500. Met zijn niet te stillen eetlust. Maar vooral door wie hij is. Een brok van 54 kilo trouw en onvoorwaardelijke liefde.
Lieve, gekke Donny. Ik ben zo blij dat je er nog bent! <3
Fotograferen in de stijl van Rembrandt. Van idee tot uitvoering.
woensdag 3 oktober 2018
Deventerstraat 184, 7321 CG Apeldoorn, Nederland
Al een tijdje ben ik bezig met het zoeken naar oude schilderijlijsten. Je weet wel.. van die ouderwetse met die gouden dikke randen zoals je in musea om schilderijen ziet hangen... En die lijsten moeten natuurlijk wel voldoen aan het plaatje in mijn hoofd.. Want ik heb er een bestemming voor...
De bestemming is een serie low-key portretten van mijn kinderen in de stijl van Rembrandt en JohannesVermeer. De foto's van hen wil ik in die lijsten aan de muur hangen.
Na een lange zoektocht langs antiekmarkten door het hele land (weer een excuus om er-op-uit te gaan 
), heb ik deze lijsten dan eindelijk gevonden. De ene lijst was iets meer gehavend dan de andere. Maar ja, wat wil je met zulke oude lijsten... Dus na het verzamelen ben ik begonnen om de lijsten op te knappen. Met een goed resultaat, al zeg ik het zelf...
), heb ik deze lijsten dan eindelijk gevonden. De ene lijst was iets meer gehavend dan de andere. Maar ja, wat wil je met zulke oude lijsten... Dus na het verzamelen ben ik begonnen om de lijsten op te knappen. Met een goed resultaat, al zeg ik het zelf...
Maar goed, de lijsten waren klaar.. Alleen had ik de foto's nog niet! Tenminste, niet fysiek.. In mijn hoofd was het plaatje al klaar. In de praktijk heb ik kopietjes gemaakt uit de boeken van de "Oude Meesters"; Schilderijen die mij qua gevoel en licht het meest aanspraken en voldeden aan het plaatje in mijn hoofd. Deze heb ik op mijn prikbord gehangen.
Dit is iets wat ik vaker doe als ik een idee heb. Want zo zie ik het idee elke dag en langzaam komt dan het idee tot leven..
De kleding die ik nodig had voor deze serie foto's kreeg vorm in mijn hoofd. En ook de type schaduwen en gebruik van het licht. Daarna was het wachten op het juiste moment....
In het kader van "beter 1x goed dan 2x half bakken" wacht ik namelijk liever wat langer met het maken van de foto. Anders zit ik straks met een uitvoering aan de muur waar ik achteraf helemaal niet blij mee ben. Omdat ik dan weer van alles zie wat anders/beter had gekund.. Helemaal omdat het mijn eigen kids zijn en zij verdienen het allerbeste! Ook qua printpapier want de foto's worden uiteraard afgedrukt op Luxe Hahnemühle Fine-Art papier. Wat dat betreft kan ik trouwens Gallery Color van harte aanbevelen!
Een paar weken geleden kwam het eerste idee tot leven met de foto van mijn jongste dochter Gwynn als "Het meisje zonder de parel". Uren heb ik het meisje met de parel van Vermeer bestudeerd. Mij over zijn werk en leven ingelezen en dit prachtige schilderij in het echt bekeken in het Mauritshuis! Een museum wat echt de moeite waard is om te bezoeken!
De foto van mijn zoon Jenoah volgde als snel daarna, geïnspireerd op een zelfportret van Rembrandt. Vooral het kijken naar het licht- en kleurgebruik van deze meester heeft ervoor gezorgd dat mijn notitieboekje vol met aantekeningen staat. Wat een genie is Rembrandt!
En gisteren was het tijd voor het portret van mijn oudste dochter Robin.
Voor deze foto wilde ik perse het met de "lange" kant voor.. En in deze pose. Want dit licht is wat mij zo intrigeert. De keuze om juist de kant van het gezicht die het dichtst bij de camera is, vol in het licht te zetten. Meestal is het namelijk andersom.
Nu was het wel een klus om die enorme bos haar van Robin te temmen.. Want die bos met krullen is zo dik, daar past geen normaal elastiekje omheen! En de haarspeldjes knappen al spontaan als je alleen al naar het haar kijkt!
Na veel proberen zat het uiteindelijk zoals ik wilde en toen moest snel de foto gemaakt worden voor dat de haarspeldjes weer spontaan los zouden schieten. Maar het is wonder boven wonder gelukt. Het maken van mooie kapsels zit namelijk niet in mijn vingers! Daar ben ik veel te ongeduldig en te lomp voor.. Maar ik ben blij met het resultaat!
Nu hoef ik alleen haar portret te laten afdrukken en dan kan zij ook aan de wand naast de foto's van haar broer en zusje.. Lekker pronken in zo'n heerlijke, kitscherige antieke schilderijlijst! Want dat maakt het plaatje helemaal af..
Zo, en nu op naar mijn volgende project.. :)
Waarom jezelf vergelijken met een ander funest is voor je creativiteit!
dinsdag 2 oktober 2018
Nu de donkere dagen aankomen en het vaker regent, betrap ik mijzelf erop dat ik meer achter mijn laptop zit dan anders. Ik moet er zo aan wennen dat de zomer nu écht afgelopen is.. Het zonnetje schijnt af en toe nog wel maar als ik dan enthousiast de tuindeuren opendoe of mijn dak van mijn auto, en de kille wind ineens in mijn gezicht voel waaien, dan besef ik mij heel snel dat ik weer te enthousiast bezig was. Mijn hoofd is blijkbaar nog ergens in juli blijven steken! De tuindeuren en mijn autodak doe ik dan maar weer snel dicht..
In de zomer had ik zoveel wilde plannen voor de aankomende herfst. En ook zoveel energie! Maar nu de dagen steeds korter worden en de wekker gaat als het -voor mijn gevoel- nog midden in de nacht is, merk ik dat de energie en ook de ideeën een beetje op de achtergrond raken. Nou, niet de ideeën maar wel de uitvoering van mijn wilde plannen.
Maar goed, dat herken ik wel. Dit heb ik mijn hele leven al en ik weet dat ik een "soort van winterdip" heb. En dat verdwijnt ook vanzelf wel weer.. Ik moet vooral wat meer taarten dan gaan bakken of nieuwe recepten gaan uitproberen
Wat er anno 2018 verandert is, in tegenstelling tot vroeger, is mijn computer. Vroeger was mijn bereik van de hele wereld te vinden in de bibliotheek! Nu hoef ik mijn computer maar op te starten en via internet ligt de hele wereld aan mijn voeten. Dat heeft heel veel voordelen... Er is zoveel informatie te vinden waardoor deze wereld en onze kinderen steeds wijzer worden.. Jemig, ik voel mij soms echt een domme gans als ik de wijze woorden van kinderen hoor! Toen ik jong was, was ik hoofdzakelijk bezig met mijn rolschaatsen en crossfiets. Maatschappijleer bestond voor mij uit boodschappen en klusjes doen voor de bejaarden buren! Nu zie ik mijn jongste dochter een heel essay schrijven over de plastic soep!! Wat overigens ook heel belangrijk is. En ik ben oprecht blij dat de kinderen heel erg betrokken zijn bij het goed zorgen voor onze wereld! Want zij zijn uiteindelijk toch onze toekomst!
Het mooie voordeel van internet heeft ook een nadeel! En dat nadeel is dat je alles kunt vinden en zien! Het gras is altijd groener aan de overkant! Ik kan er verdrietig van worden als ik zie hoe, vooral de meiden, op hele jonge leeftijd al bezig zijn met hun uiterlijk, hoe ze overkomen op Instagram, en het krijgen van likes op hun nieuwe vlogs of selfies! En ook ik doe daar soms aan mee! Niet met het posten van selfies.. Daar zit niemand op te wachten.
Maar ik betrap mijzelf erop dat ik op een sombere en regenachtige dag, mijn eigen gemaakte foto's ga vergelijken met die van een ander! Ondanks dat ik wel degelijk weet dat ik dit niet moet doen!
Als ik al die mooie foto's en ideeën voorbij zie komen, dan voel ik mijzelf soms ook zo'n loser! Dan kijk ik naar mijn eigen foto's en vind het gewoon 3x niks! Weer diezelfde portretten, weer datzelfde licht, weer diezelfde compositie... En voor ik er erg in heb, ga ik meer en meer kijken op het internet en social media naar het werk van een ander....
In gedachten zie ik mijzelf rondjes rennen door de de bossen, lachend en huppelend, met de camera in mijn hand, op jacht naar het licht coole foto's maken van prachtige modellen in supermooie vintage jurken. Tot ik ineens het piepje van de wasmachine hoor en mij besef dat er andere taken wachten! De dagdroom spat net als een verse zeepbel uit de wasmachine uit elkaar... 
Gelukkig ben ik staat om mijzelf een flinke trap onder mijn kont te geven en tegen mijzelf te zeggen dat ik hier direct mee moet kappen! Ik ben ik.. En ik kijk naar de wereld zoals ik wil! Wat een ander ook vindt, doet of zegt! En vergelijken is nooit een optie! Want ik weet heel goed dat dit mijn creativiteit direct naar beneden haalt!
Als ik dat zaadje van "je bent niks en je kunt niks" aandacht geef, dan verandert het straks in een grote struik met onkruid dat ik niet meer uit mijn gedachten krijg.. En daar word ik een heel onplezierig mens van. Niet alleen voor mijzelf maar ook voor mijn omgeving! En dat weiger ik! Want ik vind dat mijn omgeving (mijn gezin dus) nooit de dupe zijn van mijn negatieve gemoedstoestand die ik zelf heb uitgelokt! Dat is echt voor mij een No-Go!
En dat is meteen de reden dat jullie soms wat minder van mij op Social Media zien als anders... Dan moet ik mijzelf even afsluiten van alles wat internet heet! Want anders ga ik het zaadje van twijfel aan mijzelf voeden.. En dat is het laatste wat ik wil! Want op deze manier help ik hetgeen wat mij maakt tot wie ik ben, gigantisch om zeep. Mijn creativiteit!
Als ik weer een tijdje "Social Medialoos" ben, ga ik mij creatief te buiten aan het bakken van taarten met behulp van mijn nieuwe keukenmachine! 
Of ik duik in mijn verzameling kunstboeken, ga musea bezoeken (daar is het tenminste droog binnen) of gewoon ouderwetse spelletjes doen met mijn kids. Niet dat ik dat normaal niet doe, maar als ik voel dat het "vergelijkingsmonster" mij in zijn macht krijgt, dan doe ik het meer dan normaal. En dan na een tijdje kom ik weer onder mijn rots vandaan. Opgeladen met nieuwe ideeën en nieuwe energie!
Of ik duik in mijn verzameling kunstboeken, ga musea bezoeken (daar is het tenminste droog binnen) of gewoon ouderwetse spelletjes doen met mijn kids. Niet dat ik dat normaal niet doe, maar als ik voel dat het "vergelijkingsmonster" mij in zijn macht krijgt, dan doe ik het meer dan normaal. En dan na een tijdje kom ik weer onder mijn rots vandaan. Opgeladen met nieuwe ideeën en nieuwe energie!
Wat ik hier eigenlijk mee wil zeggen is dat ik weet dat ik hier niet de enige in ben! Heel veel creatievelingen en vooral fotografen hebben hier last van! En het zou zo jammer zijn als je het "vergelijkingsmonster" teveel aandacht gaat geven door het kijken naar wat een ander doet!
Jij bent jij! Jij bent uniek in wat je doet! Hoe mooi is dat om te weten! Dus voel je dat je heel langzaam naar beneden wordt getrokken door dat je jezelf teveel vergelijkt met een ander? Geef jezelf dan even wat ruimte en wordt een paar dagen "Social Medialoos". De wereld draait toch wel door.. En je zal zien dat je vanzelf nieuwe ideeën en inspiratie opdoet.. Tegen mijn cursisten zeg ik altijd: "Je gaat het licht past zien als je er afstand van neemt". En dat is eigenlijk met alles zo...
En als je dan nog niet overtuigd bent van je eigen kunnen, dan geef ik je graag als laatste de volgende quote mee om over na te denken:
Abonneren op:
Posts (Atom)
