De overgang van de seizoenen
woensdag 2 oktober 2019
Elk seizoen heeft zijn charme. Maar wat ik het mooist aan de seizoenen vind is het begin ervan. En in het bijzonder de overvang van winter naar lente en van zomer naar herfst!
Hoe ouder ik word, hoe meer bijzonder ik deze laatste overgang vind. Misschien heeft dat te maken met het feit dat ik zelf ouder word en mijzelf meer ga herkennen in de herfst dan in de lente.
Begin oktober maken de groene bladeren langzaam plaats voor het gouden en rode blad. Aan de ene kant staat het groene blad nog volop in bloei. Het teelt nog wierig en springt nog willekeurig alle kanten op. Aan de andere kant zie je sommige groene bladeren langzaam aan in geel, goud of rood veranderen. De bladnerven zijn hier ook meer zichtbaar dan in het groene blad. Als een teken van de tijd. Als krassen op de ziel van het blad. Maar toch zijn ze zo sterk. En groot! De herfstbladeren zijn groter dan het groene blad! Groot geworden door de lente en de zomer! Zij hebben de afgelopen maanden genoeg warmte en licht kunnen opnemen om nu rustig achter over te leunen en te gaan genieten van een mooie herfst. Het groene blad moet dat nog leren. Maar ook zij ontkomt er niet aan om straks te kunnen pronken met haar intens warme kleuren. Nu beseft ze dat nog niet. Ze is nog heel druk bezig met licht opvangen. En daarom baant zij zich in alle haast een weg naar door de rest van de bladeren. Richting het licht.. meer, meer, meer schreeuwt ze bijna! Alsof het licht ooit opraakt! En alsof ze eraan wilt ontkomen om net zo te worden als het in haar ogen "krakerige en oude blad!" Bang om op de grond te vallen.
Maar er is geen ontkomen aan. Zelfs het meest groene blaadje verandert op den duur in rood, geel of goud. En hoe dichter bij die overgang, hoe meer het groene blad beseft dat het eigenlijk een cadeautje is om te veranderen. En ongemerkt verandert ze mee met de tijd. Heel langzaam aan verandert ze in het trots van de herfst!
Het oude blad beschermt het jonge blad. En het leert het groene blad hoe het moet groeien. Alleen maar om te groeien. Om het jonge blad sterk te maken voor de overgang van het seizoen. En als de herfst op zijn einde loopt, dan vallen de prachtige bladeren van de takken af. Zij zullen de jonge spruiten die nu nog onder de grond verstopt liggen beschermen tegen Koning Winter die in aantocht is.
De begin van de overgang van zomer naar herfst straalt zoveel kracht en rust uit! Als een eenheid vormen alle kleuren een prachtig pallet! En zo verandert de wereld langzaam in een prachtig schilderij....
Die overgangen zie je ook terug in het leven.. Want ook dat kent seizoenen. En ook daar heeft elk seizoen zijn charme! Net zoals bij een zwangere vrouw. Die van een jong meisje in een paar seizoenen tijd naar het moederschap toe groeit. En die haar "jongere ik" straks alleen nog als een reflectie in water terugziet. Haar leven voor dat ze moeder werd. Maar dat is goed! En dat voelt ook goed! Want elk daaropvolgend seizoen is mooier. En heeft weer nieuwe mooier kleuren. En prachtige, nieuwe verrassingen. Om plaats te maken voor een nieuw seizoen. Een heel mooi seizoen!
Inmiddels ben ik zelf qua leeftijd in het begin van de herfst van mijn leven beland. Mijn bladeren zijn niet meer groen. Ze neigen naar rood en geel. Met hier en daar al zichtbare krassen op mijn ziel. Net als de nerven op de herfstbladeren. En eerlijk gezegd ben ik blij dat ik de lente en zomer achter de rug heb. Ik hoef niet meer alle kanten op te springen en groeien zoals het jonge blad in de herfst. Ik hoef mij niet meer te bewijzen aan de boom naast mij. Mijn blad is al aan het veranderen in rood en geel. Nog een heel seizoen mag ik groeien en nog feller rood en geel worden.. Mijn nerven mogen nog meer zichtbaar worden. En daar hoef ik mij niet voor te schamen of voor te verstoppen. Want juist die bladnerven en die kleuren zijn het die de herfst typeren en zo adembenemend mooi maken! Dat zijn de bladeren die de jonge spruiten beschermen tegen weer en wind. En dat zijn de bladeren die ruimte gaan maken voor het groene blad. Vooral aan het begin van de herfst. Als ze samen, het rode, gele en groene blad, zonder geluid te produceren, de mooiste muziek maken...
Nee, de herfst is zo gek nog niet.
Waarom creatieve dips zo belangrijk zijn!
vrijdag 27 september 2019
Een paar keer per jaar heb ik creatieve dips. En de ene is soms heftiger dan de andere. Maar ik koester die dips. Want ik weet dat ze overgaan en ik ze nodig heb om te groeien. Niet alleen fotografisch maar ook in het nemen van beslissingen. Soms kan ik namelijk nogal een twijfelkont zijn.. Doe ik het wel of doe ik het niet.. Want wat als..? Dan dit.?. Of stel je voor dat blablabla..? En vervolgens blijf ik dan in iets hangen waar ik eigenlijk niet in- of aan vast wil zitten.
Sinds februari 2018 heb ik een heuse fotostudio! Echt een geweldige studio met prachtig licht, rust en ruimte, veel parkeerplekken voor de auto's van de cursisten. En dat midden in de stad. Voor een fotograaf is dit perfecte plek om les te geven en te fotograferen.. Ik had ook wilde plannen op het moment dat ik de sleutel kreeg.. Zo zou ik er heel veel workshops gaan geven. Vaste dagen gaan werken. En nog beter.. Heel veel fotograferen. Want eindelijk had ik echt een eigen plek waar ik mijn spullen kon laten staan. En enorm veel ruimte met overal mooi licht en prachtige lijnen! En iet te vergeten.. Een vaatwasser.. Ook niet onbelangrijk na een lesdag. Het was- of is een fotografenwalhalla!
Ik kan je vertellen dat het bij wilde plannen is gebleven. Want ik heb er inderdaad lessen en workshops gegeven. Maar daarnaast ben ik er niet of nauwelijks geweest! Simpelweg om het feit dat de omgeving van een studio mij niet inspireert! Hoe mooi de locatie en het gebouw ook is! Ik kan er weinig mee.
Ik ging er al een tijdje met tegenzin naar toe. En waarom? Ik vond het haast ondankbaar van mijzelf maar ik miste het gebouwtje vlak bij mijn huis waar ik eerst les gaf. Ik miste het gevoel dat ik had als mijn jongste onverwachts kwam binnen huppelen tijdens een les. Zomaar.. om een kus en een knuffel te halen. Ik miste het bos op steenworp afstand waar we tijdens een les altijd gingen fotograferen met de groep. Ik miste ook het gevoel van gewoon relaxed in mijn pyjama in onze huiskamer de boel uitstallen. En om dan lekker gaan fotograferen. Of foto-ideetjes uit te proberen in mijn veel te krappe tuinhuisje. Bovendien was, zoals ik altijd al gezegd heb, mijn studio buiten als ik door de ramen keek. En ik betrapte mij er op dat ik dat eigenlijk niet meer zo vaak deed uit schuldgevoel naar mijzelf.. Want per slot van rekening had ik toch een studio.. En nu moest ik met de "grote mensen" meedoen.. En "grote mensen" schuiven niet met de meubels en kasten in hun woonkamer om het licht te sturen voor een foto. En "grote mensen" plakken geen vuilniszakken voor de ramen om het licht te blokkeren. Of laten hun honden dwars door een achtergronddoek heen rennen! "Grote mensen" hebben een studio! Ik snap nog steeds niet waar ik dat idee ooit vandaan gehaald heb. Ongetwijfeld van teveel op Social Media kijken. Maar langzamerhand verzandde ook het gevoel van "hoe het hoort". En steeds vaker stond ik weer in mijn vertrouwde pyjama te schuiven met de meubels en te fotograferen in mijn woonkamer en het nabijgelegen bos.
Terug naar waar ik dit blog mee begon. Het nut van een creatieve dip! Die dips heb ik dus enorm vaak gehad. Maar vooral door de toestanden met mijn hart was de laatste dip veel heftiger dan anders. Zo erg zelfs dat ik dacht dat ik nooit meer een camera zou aanraken! Gelukkig was niets minder waar. Want de creativiteit begon na een hele lange tijd weer beetje bij beetje te stromen. Maar dit kwam pas op gang na dat ik in de donkerste duisternis van mijn diepste dip (sorry, dit vond ik zo'n mooie zin dat ik hem even wilde opschrijven ;) ) tot de conclusie kwam dat ik gewoon terug moest naar start! Terug naar waar ik begon. Want dat voelde goed! En daar kreeg ik de meeste energie van! Gewoon klein, zonder studio maar wel met een prachtige grote wereld om in te fotograferen. En van tijd tot tijd in mijn pyjama onze huiskamer weer om te bouwen als studio. Midden in de drukte van mijn gezin en de wilde honden.. Want dat is waar ik hoor.. Dat is waar mijn hart is. En waar mijn hart is, daar is mijn creativiteit ook te vinden!
Ik kan je vertellen dat het bij wilde plannen is gebleven. Want ik heb er inderdaad lessen en workshops gegeven. Maar daarnaast ben ik er niet of nauwelijks geweest! Simpelweg om het feit dat de omgeving van een studio mij niet inspireert! Hoe mooi de locatie en het gebouw ook is! Ik kan er weinig mee.
Ik ging er al een tijdje met tegenzin naar toe. En waarom? Ik vond het haast ondankbaar van mijzelf maar ik miste het gebouwtje vlak bij mijn huis waar ik eerst les gaf. Ik miste het gevoel dat ik had als mijn jongste onverwachts kwam binnen huppelen tijdens een les. Zomaar.. om een kus en een knuffel te halen. Ik miste het bos op steenworp afstand waar we tijdens een les altijd gingen fotograferen met de groep. Ik miste ook het gevoel van gewoon relaxed in mijn pyjama in onze huiskamer de boel uitstallen. En om dan lekker gaan fotograferen. Of foto-ideetjes uit te proberen in mijn veel te krappe tuinhuisje. Bovendien was, zoals ik altijd al gezegd heb, mijn studio buiten als ik door de ramen keek. En ik betrapte mij er op dat ik dat eigenlijk niet meer zo vaak deed uit schuldgevoel naar mijzelf.. Want per slot van rekening had ik toch een studio.. En nu moest ik met de "grote mensen" meedoen.. En "grote mensen" schuiven niet met de meubels en kasten in hun woonkamer om het licht te sturen voor een foto. En "grote mensen" plakken geen vuilniszakken voor de ramen om het licht te blokkeren. Of laten hun honden dwars door een achtergronddoek heen rennen! "Grote mensen" hebben een studio! Ik snap nog steeds niet waar ik dat idee ooit vandaan gehaald heb. Ongetwijfeld van teveel op Social Media kijken. Maar langzamerhand verzandde ook het gevoel van "hoe het hoort". En steeds vaker stond ik weer in mijn vertrouwde pyjama te schuiven met de meubels en te fotograferen in mijn woonkamer en het nabijgelegen bos.
Terug naar waar ik dit blog mee begon. Het nut van een creatieve dip! Die dips heb ik dus enorm vaak gehad. Maar vooral door de toestanden met mijn hart was de laatste dip veel heftiger dan anders. Zo erg zelfs dat ik dacht dat ik nooit meer een camera zou aanraken! Gelukkig was niets minder waar. Want de creativiteit begon na een hele lange tijd weer beetje bij beetje te stromen. Maar dit kwam pas op gang na dat ik in de donkerste duisternis van mijn diepste dip (sorry, dit vond ik zo'n mooie zin dat ik hem even wilde opschrijven ;) ) tot de conclusie kwam dat ik gewoon terug moest naar start! Terug naar waar ik begon. Want dat voelde goed! En daar kreeg ik de meeste energie van! Gewoon klein, zonder studio maar wel met een prachtige grote wereld om in te fotograferen. En van tijd tot tijd in mijn pyjama onze huiskamer weer om te bouwen als studio. Midden in de drukte van mijn gezin en de wilde honden.. Want dat is waar ik hoor.. Dat is waar mijn hart is. En waar mijn hart is, daar is mijn creativiteit ook te vinden!
Toen ik mij dat besefte heb ik direct de studio opgezegd! Jemig, wat voelde dat als een opluchting! Ik snap ook niet waarom ik er zo'n drama in mijn hoofd van heb gemaakt. Want ik heb altijd al de keuze gehad om te doen wat ik wil. Zolang ik maar heel goed naar mijzelf luister. En mij niet laat afleiden door dingen waarvan ik denk dat ze horen. Ik ga weer terug naar mijn vertrouwde zaaltje waar ik altijd les gaf. Vlakbij mijn huis. Lekker dicht bij mijn favoriete bos. En dan kan kunnen mijn kids weer te pas en te onpas langskomen met een broodje of voor een kus en een knuffel. En.. ik kan weer veel fotografische pyjamasessies doen in de huiskamer ;)
Vandaag was de laatste les in de studio. De laatste keer dat ik de mogelijkheid had om te fotograferen in mijn fantastische studio.. Want dat is het écht! Alleen niet voor mij... Ik moet drukte en chaos van vooral degenen van wie ik houd om mij heen hebben om inspiratie te krijgen..
Dus in plaats van mijn laatste kans waar te nemen mag je drie keer raden waar ik deze foto van Gwynn met een van onze cavia's heb gemaakt. Juist.. in mijn huiskamer..
Vandaag was de laatste les in de studio. De laatste keer dat ik de mogelijkheid had om te fotograferen in mijn fantastische studio.. Want dat is het écht! Alleen niet voor mij... Ik moet drukte en chaos van vooral degenen van wie ik houd om mij heen hebben om inspiratie te krijgen..
Dus in plaats van mijn laatste kans waar te nemen mag je drie keer raden waar ik deze foto van Gwynn met een van onze cavia's heb gemaakt. Juist.. in mijn huiskamer..
Hoe je met alledaagse dingen bijzondere foto's maakt.
vrijdag 22 maart 2019
De lente is vandaag goed van start gegaan. En dat is te zien! Overal komen de bloemetjes en bloesem uit hun winterslaap, kinderen spelen weer meer buiten, de vogels fluiten je toe.. Heerlijk.. Eindelijk zonder-jas-naar-buiten weer. En als het zo'n mooie dag is als vandaag, begint mijn fotografenhart extra te kriebelen. Dan wil ik al die mooie kleine Lentedetails gaan vastleggen.
Nu was ik vandaag de hele dag druk omdat ik rondgelopen heb in een prachtig museum. Dus bij thuiskomst moest er nog het een en ander gedaan worden. Tja, de was doet zich namelijk niet vanzelf. En het eten staat ook niet vanzelf op tafel voor 5 hongerige monden. Dus er weer even op uit gaan met mijn camera zat er niet in. Maar gelukkig ben ik niet voor 1 gat te vangen ;)
Ik heb een prachtige bos bloemen in mijn huis staan. Een echt lenteboeket. En de zon scheen daar zo mooi doorheen.. Vooral hoe de zakkende zon op het kleine Margrietje viel was adembenemend. En dat moet dan vastgelegd worden. Het resultaat zie je aan het begin van deze post.
Maar hoe fotografeer je zoiets mooi in al zijn pracht als je geen macrolens hebt?
Nou, met hele simpele dingen.. Want je hoeft echt niet de duurste spullen en lenzen in huis te halen om je eigen "kunstwerkje" te maken.
Om jullie te inspireren en te laten zien dat je maar heel weinig nodig hebt, ga ik laten zien wat ik heb gebruikt en hoe ik dit gedaan heb.
Benodigheden:
- Een kruk of een tafeltje.
- Een lange telefoonklem (Action)
- Een stukje loodgieterspijp (Gamma)
- Plastic zakje
- Gekleurd prisma (speelgoedwinkel)
- Wat bloemetjes voor in de klem
- Kleurrijke achtergrond (in dit geval de vaas met lentebloemen)
- Een flinke lading zonlicht
Apparatuur:
- Camera
- Helios lens (Marktplaats)
- Setje Close-up filters van Hoya of Caruba (Cameranu)
Hoe ga je te werk?
- Zet het krukje voor de vaas met bloemen.
- Klem de telefoonklem vast aan de kruk
- Klem een bloemetje vast in de klem aan de bovenkant
- Schroef de Close-up filters op je Helios. Je kunt ze op elkaar schroeven. Hoe meer je er op elkaar schroeft, hoe meer "macro" je kunt fotograferen.
- Houd de loodgieterspijp voor je lens zodat je door je zoeker hier doorheen kunt kijken en de bloem ziet. Beweeg heen en weer met je camera tot het licht dwars door het pijpje heen valt.
- gebruik evt. samen of afzonderlijk ook het prisma om meer effecten te krijgen.
- Tape evt. het broodzakje aan de onderkant van de lens zodat je een waas krijgt. Postbode elastiek werkt ook.
- En Voila... Je hebt je eigen kunstwerk gemaakt van hele simpele en vooral goedkope materialen in je woonkamer :)
Heb je een macrolens, dan kun je die ook gebruiken ipv de close-up filters. Ik gebruik een marcolens maar weinig dus de filters zijn voor mij een goede en goedkope oplossing. Dit setje van 4 voorzetlenzen is maar 60 euro. Let er wel op dat als je dit aanschaft, je wel de juiste filtermaat haalt. Anders past het niet op je lens.
Hieronder zie je nog een foto die ik gemaakt heb van de hele setting.
En zeg nu zelf.. dat stelt toch niks voor?
Lang leve de lente! :)
Hoe kun je stress omzetten in creativiteit.
woensdag 20 februari 2019
Hoe vaak laat jij je door de drukte van de dag weerhouden om te doen waar je echt blij van wordt? Iets wat helemaal van jou is? Iets wat jou maakt tot wie jij bent? Hoe jammer is dat?
Stel je eens voor dat je nu met jezelf afspreekt om elke dag 1 ding te gaan doen waar je echt rustig in je hoofd van wordt. Omdat dit is waar je hart ligt.
Een dag heeft 24 uren, 1440 minuten en 86.400 seconden. Als je nu eens begint om daar elke dag, als is het maar 30 minuten, te besteden aan iets wat je passie is. Dan houd je nog steeds 23 1/2 uur over. Iets doen waar je gelukkig van wordt heb je net zo hard nodig als een goede nachtrust. Je mag jezelf best belonen voor al het verzorgen en je goede zorgen voor een ander. Voor het hard werken en de was opvouwen. De boodschappen doen en de saaie vergaderingen bijwonen. Als je dit 30 dagen volhoudt, dan weet je niet anders. Dan is het spiergeheugen geworden en wil je straks niet anders meer. En je lichaam en geest zullen je er enorm dankbaar voor zijn.
Wij zijn niet gemaakt om constant hoog in de stress te zitten. Stress heeft een functie. Stress moet je alert maken. Om daarna, als het gevaar geweken is, weer af te nemen. Maar als je door alle “verplichtingen” die de rest van de wereld en vooral die jij jezelf oplegt, continue hoog in je stress zit, dan krijg je allemaal vage en nare klachten. Uiteindelijk kunnen die tot iets veel ergers leiden. Je lichaam en hoofd zullen je signalen gaan afgeven. En als je die negeert, dan stopt vroeg of laat één van de twee ermee…. Ook bij stress gaat ying en yang op. Het een kan niet zonder het ander. Als je teveel van het ene hebt wordt het andere ondermijnt. Dan is de balans weg. En als iets uit balans is valt het vroeg of laat om. Uiteindelijk win je er niets meer. Want stress gaat je op den duur meer tijd kosten.. Helaas in de negatieve zin van het woord.
Ik ben er zeker van dat als je wat liever voor jezelf wordt dit doorwerkt in alles wat je doet.. Loop eens wat langzamer.. als je überhaupt loopt. Of doe je alles met de auto om tijd te besparen? Om twee minuten extra tijd te winnen? Heb je door omstandigheden moeite met lopen? Ga dan eens lekker in het zonnetje zitten, weliswaar met een dikke jas aan maar geniet desondanks van de warme zonnestralen op je gezicht. Kijk eens wat vaker naar de wereld om je heen. Heb je al gezien hoe mooi de krokussen in bloei staan? Geef jezelf de tijd om de wereld en vooral al het moois in je op te nemen. Of maak gewoon een korte wandeling door je eigen straat met je camera. En kijk dan eens goed.. En leg dat vast. Je zal zien dat je eigen en alledaagse omgeving ineens zoveel moois te bieden heeft… Geef het even de tijd en je zal zien dat er een frisse wind door je hoofd gaat waaien. Je krijgt nieuwe ideeën en wordt creatiever. Elke dag een beetje meer. En hierdoor worden problemen worden misschien wel ineens uitdagingen! En wat bieden uitdagingen? Juist! Mogelijkheden…
Heb je verdriet, dan kan ik je niet beloven dat het minder wordt. Maar wel meer draaglijker! En je leert om ermee om te gaan. Want om verdriet te verwerken moet je het voelen. En niet wegstoppen met allerlei andere bezigheden om er maar niet hoeven voelen. Dat veroorzaakt weer stress en zo is de cirkel weer rond.
Heb je verdriet, dan kan ik je niet beloven dat het minder wordt. Maar wel meer draaglijker! En je leert om ermee om te gaan. Want om verdriet te verwerken moet je het voelen. En niet wegstoppen met allerlei andere bezigheden om er maar niet hoeven voelen. Dat veroorzaakt weer stress en zo is de cirkel weer rond.
Het klinkt misschien heel simpel. Maar ik weet uit ervaring dat het echt werkt. Keihard met je hoofd tegen een dikke muur aanlopen werkt altijd beter dan deze te ontwijken. Dan wordt de muur alleen maar hoger en dikker! En op den duur kom je er nooit meer doorheen. Door die muur van stress en verdriet moet je helaas altijd zelf heen. Ook al staat er iemand naast je om je te steunen. Uiteindelijk ben jij degene die de hamer vasthoudt en door de muur moet breken. Er is niemand anders die dit voor jou kan doen. Maar doe je het niet.. dan zal je nooit weten wat voor moois er achter die muur ligt. Buiten dat, als je een creatief mens bent onthoud dan ook vooral deze quote:
"What is bad for your heart is good for your art!"
Ga tijdens de zonsondergang het licht achterna. Leg dat vast op beeld. En vergeet vooral niet te genieten van de mooie kleuren, het zachte licht en de vogels die hun avondlied zingen. Dan eet je maar een half uurtje later. Of nog beter.. haal je een keer extra patat.. Je kinderen zullen je er dankbaar voor zijn. Op meerdere manieren. Want kinderen leren niet door te luisteren maar door te kijken wat hun wordt voorgedaan. Als jij wilt dat ze opgroeien tot tevreden volwassenen die weten hoe ze moeten genieten en dat ze het recht hebben om gelukkig te zijn en sowieso te zijn wie ze zijn, dan zal jij ze moeten laten zien hoe dat moet!
Dus begin vandaag met een half uurtje -of liever meer- van je tijd uit te besteden aan jezelf.. Koester die tijd en geniet ervan met alles wat in je is.
"BE FEARLESS IN THE PURSUIT OF WHAT SETS YOUR SOUL ON FIRE!"
Wat zeggen jouw foto's over jou?
donderdag 14 februari 2019
Vandaag was het weer een mooie dag om helemaal niks te doen! Een mooie wijsheid die ik van Winnie The Poeh heb geleerd. ;)
En dus tijd om terug te gaan in mijn hoofd. En om het vervolgens op te schrijven.. want als ik het uit mijn hoofd schrijf kan ik het ook beter overzien (vandaar weer dit veel te lange blog!) Maar het is vooral om mij af te vragen waarom ik iets doe? Of juist niet!
Waarom fotografeer ik eigenlijk? En waarom graag kinderen? En waarom het liefst maar 1 kind tegelijk? Tja, nu kan ik het "standaard" antwoord gaan geven dat kinderen puur en onbevangen zijn. Of omdat ik graag lekker "spontane" foto's wil maken. Maar wil niet elke fotograaf dat? Mensen op de foto zetten zoals ze zijn? Spontaan? Ik ben in elk geval nog nooit een fotograaf tegen gekomen die graag de mensen "onspontaan" op een foto wil zetten. Want wat is spontaan? Spontaan is in mijn ogen niet alleen een lach.. Want niemand lacht de hele dag! Vaker kijken we serieus. Nee, in mijn ogen is het een open gezicht en een onbegrensde nieuwsgierigheid naar het leven. De soms dromerige blik alsof er niemand meer in de buurt is. Een moment waarop je helemaal jezelf kunt zijn. De "kom maar op" blik! Die stille teruggetrokken blik van verwondering of intense passie als kinderen de wereld ontdekken zoals zij die zien. Of ergens in hun hoofd nieuwe gedachten krijgen die ze nog nooit gehad hebben. En het nieuwsgierige gevoel naar nog meer willen weten. Honger naar nog meer kennis, nog meer uitdaging of simpel weg.. De honger om alles uit hun tijd te halen die ze hebben gekregen. Zonder dat ze daarbij stilstaan!
Bij een kind bijvoorbeeld kan dit het gevoel zijn als ze voor het eerst het zand onder hun voetjes voelen wegsijpelen op het strand door het terugtrekkende water van de zee. Dat is voor hen helemaal nieuw! En dat is exact hetzelfde gevoel als toen Einstein ontdekte dat hij de relativiteitstheorie had uitgevonden! Want dat was ook voor hem nieuw! De kunst is om het gevoel wat je had toen je voor het eerst voelde hoe grasprietjes kriebelde in je gezicht, te onthouden. En dat ook vooral toe te staan bij een kind! Het zijn- of haar eigen wonderlijke wereld laten ontdekken. Helemaal geabsorbeerd door het gevoel van verwondering! De mensen om hen heen bestaan dan even niet meer. Want dit is nieuw! En dit gevoel is zo bijzonder! Vooral dat allereerste moment! Het moment dat je voor de allereerste keer de sneeuw op je tong voelt smelten. Of je voelt hoe makkelijk vers brood met een laagje boter erop tussen je vingers door glijdt. Wij zijn geneigd om te zeggen; "niet doen! Dat is vies!" Maar wie bepaalt dat? Kinderen vinden het niet vies! En snappen niet waarom dat vies is. Het is namelijk nieuw! En wat is er nu mooier dan toegeven aan je nieuwsgierigheid? Want daar word je uiteindelijk toch alleen maar wijzer van? Zelfs als je volwassen bent.
Maar wat heeft dat met mij te maken? Elke foto vertelt namelijk iets over mij!
Ik ben dat kind! Van jongs af aan ben ik al zo nieuwsgierig als de nacht. Mijn ouders heb ik soms tot waanzin gedreven met het niet zomaar een "omdat ik het zeg", voor lief te nemen. Ik wilde altijd het naatje van de kous weten. En nog steeds.. Nieuwsgierigheid zorgt ervoor dat je leerbaar blijft! Om het maar even voor mijzelf goed te praten dat ik mijn ouders, grote broers en zus, mijn leraren, mijn werkgevers en noem maar op zo getergd heb met al mijn vragen. ;)
Ik ben het kind dat urenlang kon verdwalen in de natuur. De mooiste kleuren zag. Of uren kon tekenen luisterend naar de allermooiste liedjes op mijn "Walkman". In de bibliotheek tussen de boeken zat en vooral veel te lezen over ons heelal en de natuur. En daarbij weg te dromen. Vol verbazing kon ik kijken naar de mooiste schilderijen van de oude meesters en dromen dat ik in het schilderij kon stappen. Ik was de tiener die vergat dat er mensen in de zaal waren tijdens een concert en helemaal opging in de muziek. De tiener die zomaar de trein nam naar de zee om de zon in de zee te zien zakken. En vooral gepassioneerd was door de fel oranje kleur van de zakkende zon! En daardoor vooral vaak vergat dat ik om een bepaalde tijd thuis moest zijn. Och jee, mijn ouders moeten soms echt wel in de stress hebben gezeten vroeger.. En dat in het tijdperk waar nog geen mobiele telefoon bestond!
Als iemand mij vroeg wat ik later wilde worden, dan was steevast het antwoord: "Peter Pan!" Hij had zijn eigen "Neverland". Het mooiste land ergens op een wolk waar elfjes rondvliegen en je vooral zelf kunt vliegen. En waar de hele dag de zon schijnt. En waar je de hele dag kunt doen wat je wilt.. Een plek waar je vooral niet volwassen hoefde te worden. Want volwassen zijn was niet leuk. Dan "moest" je ineens van alles.. En dat wilde ik niet! En nog steeds niet!
Ik kon helemaal in mijn eigen wereld wegkruipen. Dromen, kijken, observeren en vooral mijn nieuwsgierigheid voeden. Mijn eigen wereld ontdekken en vorm te geven. Want je eigen wereld wordt zoals jij hem ontdekt!
Terwijl ik vandaag aan het niksen ben en mijn portfolio doorloop, zie ik ineens in al de kinderen die ik gefotografeerd heb mijzelf staan! Het lijkt wel alsof ik in een spiegel van het verleden kijk. Ik fotografeer mijzelf! Mijn leven, mijn nieuwsgierigheid, mijn eigen "Neverland", mijn eigen liedjes, boeken, kleuren, licht, schilderijen... Alles waar ik als kind al verknocht aan was! Maar is zie ook de krassen op mijn ziel die ik door de jaren heen heb opgelopen. En bij elke kras zie ik een nog groter verlangen naar "Neverland" terug. Ik observeer mijzelf in de foto. Ik zie in het kind op de foto een eenling. Bijna eenzaam.. maar dan op een goede manier. Want als ik alleen was, dan kon ik pas de grootste avonturen beleven en ontdekken wat ik wilde. Zonder afleiding van iets of iemand. En vooral kon ik dan mijn avonturen beleven in het tempo zoals ik het wilde! En dat wil- en doe ik nog steeds! Alleen en ongestoord mijn eigen wereld ontdekken, mijn nieuwsgierigheid te voeden.. maar nu vanachter de camera..
Als ik ga fotograferen gebruik ik de langste lens die ik heb. De 85mm of nog liever, de 200mm. Om vooral het kind de ruimte te geven om zijn- of haar wereld te ontdekken. Ongestoord en ik ver buiten beeld en ook verloren in mijn eigen wereld. Als daarna de zoeker voor mijn oog gaat zie ik alleen het prachtigste licht en de mooiste kleuren. Mijn lens is verandert in mijn kaleidoscoop. Iets waar ik vroeger ook verknocht aan was. Ik zie ineens de kleuren van mijn favoriete schilders door mijn zoeker. En de natuur is verandert in een schilderij geschilderd met zachte en liefdevolle penseelstreken. Ik hoor geen auto's meer die voorbij razen, geen gepraat van mensen om mij heen.. Het is dan eindelijk rustig in mijn hoofd en de tijd heb ik even stil gezet. Ik ben alleen en alles is dan Zen.
En in het kind wat voor mijn camera staat ontdek ik een stukje van mijzelf.. En leer ik weer wat bij over mijzelf... Vooral om nieuwsgierig te blijven. Want van kinderen leer ik het allermeest!
Maar wat vertellen jouw foto's over jou? Ben je daar niet nieuwsgierig naar? Ik wel! :) Neem vooral eens een keer de tijd om even helemaal niks te doen. Niks doen is zo belangrijk in onze haastige 24/7 maatschappij. Ga een keer op reis in je hoofd. Al is het midden op de dag! Gewoon, omdat het kan! Ga eens kijken naar je foto's en laat je gedachten stromen. Wie ben jij? Waarom maak je foto's? En waarom zijn het juist die onderwerpen die je kiest? En waarom gebruik je een korte of juist een lange lens? Wat vertelt elke foto die jij maakt over jou? Ik kan je beloven dat je van de inzichten die je hierbij opdoet weer heel veel wijzer wordt. Dat zorgt ervoor dat je nog meer je hart gaat volgen en jezelf opnieuw blijft uitvinden en verbazen over de mogelijkheden die je in je hebt. Dan gaat er een hele nieuwe wereld voor je open. De wereld zoals jij hem ziet. Jouw wondere wereld die je helemaal zelf mag invullen met je eigen wensen en dromen. Om daarna jouw dromen nog mooier in te kleuren met je camera, de foto's af te drukken zodat jouw wondere wereld echt tot leven komt! <3
"BLESSED ARE THE CURIOUS FOR THEY SHALL HAVE ADVENTURES!"
Tijd is kostbaar
vrijdag 1 februari 2019
Het is al even geleden dat ik een nieuwe blog geplaatst heb. Laat staan dat ik überhaupt iets op Social Media gepost heb! Ik had zo'n gigantische winterdip! Nu heb ik dit elk jaar rond de donkere dagen. maar door wat tegenslagen met mijn gezondheid duurde deze dip wel heel erg lang! En dat werkt in mijn geval door in alles. Niet dat ik er depressief van word maar ik heb dan gewoon een groot gebrek aan inspiratie of puf om mijn camera te pakken. Het liefst kruip ik onder een steen of blijf ik lekker thuis en ga flink wat taarten bakken. Wat ik dus ook gedaan heb. Nou ja.. behalve onder die steen kruipen dan ;).
Daarnaast ben ik in december 50 jaar geworden. En hoewel ik totaal geen moeite heb met ouder worden, heb ik toch wel even 3x moeten slikken bij het idee dat ik over de helft van mijn leven ben. Een rimpeltje extra vind ik geen probleem. En het feit dat ik nooit "bikiniproof" zal worden voor de rest van mijn leven.. So be it! Maar het besef dat ik nog een beperkt aantal jaren te gaan heb en het stilstaan bij wat ik de afgelopen 50 jaar gedaan heb? Het besef dat mijn kans om ooit nog een keer moeder te worden voorgoed bekeken is, valt mij toch wel zwaarder dan ik dacht. Want wat had ik graag een heel groot gezin met 6 kinderen gehad! Maar hopelijk word ik nog wel een keer oma ;)
Terugkomend op mijn gezondheid. De uitslagen van de artsen waren niet waar ik op gehoopt had. Ik heb een erfelijke hartziekte en daarvoor kreeg ik 1x per twee weken medicatie uit het AMC toegediend. Dat medicijn krijg je in bijzondere gevallen als er geen andere mogelijkheid meer is. En helaas val ik in die categorie. Begin december bleek tijdens een controle dat het medicijn niet deed wat het moest doen. Mijn waardes waren in korte tijd verdrievoudigt. Iets wat in mijn geval cruciaal is. Want ik wil nog wel wat jaren meer mee dan alleen net de 50 jaar aantikken. Ik wil nog zoveel! En dan vooral de kleine, grote dingen! Mijn kinderen zien opgroeien, mijn kleinkinderen zien, heel lang samen genieten van al het moois van het leven met mijn lieve man, nog meer knuffelen met mijn kinderen. Lekker muziek maken met mijn vrienden. Veel verjaardagen vieren en lekker eten met mijn familie! Want dat zijn de dingen die ik belangrijk vind in mijn leven. En zij staan bij mij altijd op nummer 1. Want het meest kostbare wat ik heb is tijd. De tijd die mij gegeven is. En in mijn geval zal na alle waarschijnlijkheid mijn klokje eerder stoppen dan ik graag zou willen.
Maar goed, de medicatie werkte dus niet afdoende. Dus nu heb ik andere medicatie gekregen. En nu krijg ik elke twee weken injecties toegediend vanuit het Radboud ziekenhuis. En de bijwerkingen zijn behoorlijk heftig. Na elke injectie ben is sowieso de volgende dag ziek. En de rest van de bijwerkingen ga ik niet eens opnoemen. Tegen de tijd dat ik mij beter voel, is het tijd voor de volgende injectie..
Maar gelukkig ben ik positief ingesteld. En ik probeer overal een positieve draai aan te geven; als iemand met 1 been een marathon kan lopen, dan kan ik met de injecties en alle bijwerkingen nog heel veel doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt!
Misschien kun je jezelf voorstellen dat door de uitslag van het AMC, het zien van "Sarah" in december, mijn standaard winterdip dus wat heftiger was dan voorgaande jaren. Helemaal toen het 31 december werd en de goede voornemens mij om de oren vlogen! "Goede voornemens?", "Jemig!" Die had ik helemaal niet! Want ik wist niet eens zeker of ik überhaupt genoeg tijd kreeg om die voornemens uit te kunnen voeren vanwege het niet aanslaan van de medicatie! Daarnaast is mijn ervaring dat mijn goede voornemens aan het begin van het jaar eind januari al de soep in gelopen zijn!
Geen exclusief hongerdieet.. want dat ene extra taartje kon ik toch niet weerstaan. Niet fanatiek 3 km hardlopen elke dag! Want dat deed ik de dag erna wel omdat het nu regende! En zo kwam ik met mijn excuses om de goede voornemens juist niet uit te voeren een heel eind! Mijn doel om elke dag een foto te maken van mijn leven en een 365 te starten werd al snel een 52 weken, 12 maanden.. en aan het eind van het jaar had ik welgeteld 3 foto's! Nou ja, iets meer dan... Maar je snapt vast mijn punt. Nee, goede voornemens maken werkt bij mij niet! Tenminste, het volhouden dan! Vooral niet als het bedoelt is om uit mijn winterdip te komen! Daar heb ik simpelweg vitamine D voor nodig! En waar vind ik die? Juist! In de zon!
Ik ben net terug van een weekje Curacao met Rita Voortman. Zij is naast een fotograaf die ik enorm bewonder ook een hele goede vriendin met wie ik uren kan praten, lachen en huilen. Elk jaar gaan we samen naar het buitenland om er op los te fotograferen zonder dat er iemand naast ons staat en zegt: "Ben je nu eindelijk klaar met die foto?" of "Wanneer gaan we nu?" Afijn.. vast wel herkenbaar.. toch? Naast de broodnodige vitamine D heb ik in Curacao heel veel na kunnen denken. Niet zo moeilijk als het 30 graden is, er een heerlijke wind waait, met mijn voeten in het witte zand op een strandstoel zit en af en toe de zee in hobbel om te gaan snorkelen om onze wonderlijke wereld onder water te bewonderen. En o ja.. vergat ik bijna het fotograferen van een prachtige zonsondergang.. dag na dag! En wat denk je... Op het strand van Curacao heb ik besloten om tóch te starten met een goed voornemen! Weliswaar een maand te laat! Maar wat maakt het uit! Ik deel zelf mijn tijd in, dus ook wanneer mijn nieuwe jaar start!
Nu wil je vast weten wat mijn goede voornemen is? Het is iets heel simpels. Iets wat niet veel moeite gaat kosten. Maar wel tijd. En dat maakt het misschien wat moeilijker dan normaal. Ik ga elke week, of nog beter elke dag, iemand iets geven van mijn dierbaarste bezit! Iets waar ik heel zuinig op ben. Iets wat ik koester... Iets waarvan ik mij maar al te goed besef dat je hier heel zorgvuldig mee om moet gaan. Iets wat het allermooiste is wat je aan iemand kunt geven. En wat dat is? Mijn tijd! Want niemand weet hoeveel je daarvan hebt. Misschien heb ik tot morgen? Misschien volgend jaar? Of als het meezit nog 10 jaar? Hopelijk meer?
Hoe ga ik dat dan doen? Zonder moeite.. Gewoon mensen wat extra aandacht en tijd geven. Al is het maar zomaar even iemand bellen om te vragen hoe het gaat. Van mijn part via Messenger. Of zomaar even bij iemand langsgaan. Gewoon omdat het kan... Of net iets eerder stoppen met werken om nog maar eens een extra taart te gaan bakken voor als mijn gezin thuiskomt. Tijd is kostbaar en de meest belangrijke tijd zit in de dingen waar je normaal aan voorbij loopt! De afwas staat er morgen ook nog wel. En die foto's? Die kan ik morgen ook wel bewerken. Email? Eind van de middag staat ie vast nog in mijn inbox....
Wil je echt iets waardevols aan iemand geven? En echt een herinnering achterlaten? Geef iemand dan je tijd! Geef je kostbare tijd aan iemand die iets voor je betekent! En vooral degene die heel dicht bij je staan! Want die sla je vaak het snelst over omdat ze juist zo dichtbij staan. De mensen die er altijd zijn en je zo snel voor lief neemt. Juist omdat ze altijd om je heen zijn en er voor je gevoel altijd al waren en altijd zullen zijn. Thuis zijn betekent namelijk niet dat je ook thuis bent!
Hoe leuk zou het zijn als je deze week nu eens een half uurtje eerder stopt met werken of what-ever je aan het doen bent? Ga je kind dan eens onverwacht van school halen terwijl hij of zij denkt dat ie eigenlijk naar de BSO of oppas moet. En vraag dan eens wat ze willen eten 's-avonds? Doe dan samen boodschappen en ga samen het lievelingseten koken. En kijk daarna samen op de bank een leuke film. Of ga eens onverwacht bij je ouders langs. Want ook hun tijd is beperkter dan je denkt! En vergeet dan een bosje bloemen niet. En neem vooral taart mee... Het liefst zelf gebakken.
Waarom? Gewoon.. omdat het kan! Want weet je wat er dan gebeurt? Je geeft iemand aandacht. En alles wat je aandacht geeft groeit! En daar word je gelukkig van. En je krijgt een positieve instelling. Maar nog belangrijker.. Je maakt een herinnering die altijd blijft hangen! Want neem maar van mij aan.. je kinderen onthouden later écht niet die nieuwe gadget die je gegeven hebt omdat je jezelf eigenlijk schuldig voelde. Omdat je geen tijd had deze week om wat leuks te doen. Maar ze onthouden wél de dag dat jij eerder bij school stond en daarna samen een leuke middag hebben gehad. En je ouders onthouden wél de moeite en tijd die jij gestoken hebt in het "zomaar" bakken van een taart speciaal voor hen!
En voor die herinnering wil ik heel graag een stuk van mijn tijd vrij maken. En dit delen met de mensen die er toe doen.. En uiteindelijk draait daar alles om; Samen de tijd van je leven hebben!
Dus mocht jouw goede voornemen inmiddels gestrand zijn, dan is mijn voornemen misschien ook wel een mooie uitdaging voor jou.. ;)
Doe je met mij mee?
Abonneren op:
Posts (Atom)
